Χριστός η Σοφία του Θεού

 «Θεέ των Πατέρων μου, πολυεύσπλαχνε Κύριε, εσύ δημιούργησες τα πάντα με το λόγο σου ²κι έπλασες με τη Σο­φία σου τον άνθρωπο για να κυριαρχεί στα δημιουργήματά σου, ³να κυβερνάει τον κό­σμο με αγιότητα και δικαιοσύνη, και ν’ αποδί­δει το δίκαιο με αμεροληψία. ⁴Δώσ’ μου, λοι­πόν, τη Σοφία που έχεις “συγκάθεδρο” στο θρόνο σου και δέξου με για παιδί σου. ⁵Εγώ είμαι δούλος σου, γιος της δούλης σου, άνθρω­πος αδύναμος και ολιγόχρονος και μειονεκτώ σε ορθή κρίση και στη γνώση των νόμων Σου. ⁶Ακόμη κι αν είναι τέλειος κανείς σε σχέση με τους άλλους, τίποτα δεν αξίζει ό­ταν του λείπει η Σοφία. ⁷Εσύ με διάλεξες βα­σιλιά για το λαό σου και δικαστή στους γιους και στις θυγατέρες σου. ⁸Μου είπες να χτίσω ναό στο άγιο όρος Σου, όμοιον με την άγια σκηνή Σου, που είχες κάνει αρχικά, όπως και θυσιαστήριο στην πόλη όπου κατοικείς.

⁹»Μαζί σου είναι η Σοφία, που γνωρίζει τα έργα σου, γιατί ήταν παρούσα όταν δημιουρ­γούσες τον κόσμο· αυτή γνωρίζει τι σε ευχα­ριστεί και τι είναι σύμφωνο με τις εντολές σου. ¹⁰Στείλε την από τους αγίους ουρα­νούς, κατάπεμψέ την από τον ένδοξο θρόνο σου, για να ‘ρθει κοντά μου και να με βοη­θήσει στα έργα μου, ώστε να μάθω τι είν’ ε­κείνο που σε ευχαριστεί. ¹¹Εκείνη γνωρίζει και κατανοεί τα πάντα, γι’ αυτό θα μ’ οδηγή­σει ορθά στα έργα μου και θα με διαφυλάξει με τη λαμπρή δόξα της απ’ τα παραστρατή­ματα. ¹²Τότε θα δέχεσαι με ευχαρίστηση τα έργα μου, για να κυβερνήσω το λαό σου με δικαιοσύνη και να φανώ αντάξιος του θρό­νου του πατέρα μου.

¹³»Ποιος άνθρωπος, αλήθεια, μπορεί να γνωρίσει τη σκέψη του Θεού; ή ποιος μπορεί να καταλάβει το θέλημα του Κυρίου; ¹⁴Οι σκέψεις των ανθρώπων είναι αδύνατες και οι συλλογισμοί μας ασταθείς, ¹⁵γιατί το φθαρτό σώμα βαραίνει την ψυχή, το σώμα το χωμάτινο είναι γεμάτο σκέψεις κι έχει πολ­λές φροντίδες. ¹⁶Με δυσκολία υποθέτουμε αυ­τά που συμβαίνουν πάνω στη γη και με κόπο ανακαλύπτουμε τη γύρω μας χειροπιαστή πραγματικότητα· ποιος μπορεί να ερευνήσει αυτά που υπάρχουν στον ουρανό; ¹⁷Ποιος θα γνώριζε το σχέδιό σου, Κύριε, αν εσύ δεν του έδινες Σοφία, αν δεν έστελνες το άγιο σου Πνεύμα από τον ουρανό; ¹⁸Έτσι διορ­θώθηκε η συμπεριφορά των ανθρώπων που κατοικούν στη γη, διδάχτηκαν οι άνθρωποι αυτά που σου αρέσουν και με τη Σοφία σου σώθηκαν».

 Η Σοφία προστάτεψε τον πρώτο άν­θρωπο, τον προπάτορα όλου του κό­σμου, την εποχή που ήταν μόνος όταν δημιουργήθηκε. Όταν αργότερα αυτός αμάρτησε, τον έσωσε απ’ το παράπτωμά του ²και του έδωσε δύναμη να κυριαρχήσει πάνω σε όλα τα δημιουργήματα.

³Ένας κακός άνθρωπος, όμως, απομα­κρύνθηκε απ’ τη Σοφία και καταστράφηκε παρασυρμένος απ’ την ζήλεια του, που τον ο­δήγησε να δολοφονήσει τον αδερφό του. ⁴Εξαιτίας αυτού του ανθρώπου έγινε ο κατα­κλυσμός, αλλά πάλι τη γη την έσωσε η Σο­φία, όταν οδήγησε το δίκαιο άνθρωπο να επιπλεύσει πάνω στα νερά μ’ ένα ευτελές ξύλινο σκάφος. ⁵Όταν τα ειδωλολατρικά έθνη συνενώθηκαν με πονηρό σκοπό τιμωρήθηκαν γι’ αυτό με τη σύγχυση των γλωσ­σών τους. Η Σοφία όμως τότε διάλεξε το δί­καιο εκείνο άνθρωπο και τον διατήρησε ευθύ ενώπιον του Θεού, δίνοντάς του τη δύ­ναμη να αρνηθεί την πατρική αγάπη στο παι­δί του.

⁶Η Σοφία έσωσε έναν άλλο δίκαιο άνθρω­πο που διέφυγε την καταστροφή των ασεβών απ’ τη φωτιά που έστειλε ο θεός στην Πεντάπολη. ⁷Αυτής της κακίας μάρτυρας είναι η έρημος, που ακόμα βγάζει καπνούς, τα φυτά που δεν καρποφορούν όταν έρθει ο καιρός τους, και η στήλη άλατος, που στήθηκε εκεί για να θυμίζει την απιστία μιας γυναίκας. ⁸Ε­πειδή περιφρόνησαν οι άνθρωποι τη Σοφία, όχι μόνο τιμωρήθηκαν με το να μη γνωρίσουν τα αγαθά της, αλλά έγιναν και μνημείο ανοη­σίας στους μεταγενεστέρους κι έτσι τα σφάλματά τους δεν λησμονήθηκαν. ⁹Εκείνοι ό­μως που υπηρέτησαν τη Σοφία, σώθηκαν με αυτήν από όλα τους τα βάσανα.

¹⁰Η Σοφία βοήθησε ένα δίκαιο άνθρωπο να αποφύγει την οργή του αδερφού του, και τον οδήγησε στον ίσιο δρόμο. Του έδειξε το ουράνιο βασίλειο του Θεού και του δίδαξε αυτά που γνωρίζουν οι άγγελοι. Του χάρισε επιτυχία στους σκληρούς κόπους του κι αν­τάμειψε με άφθονους καρπούς τις προσπάθειές του. ¹¹Η Σοφία ήταν κοντά σ’ αυτόν τον άνθρωπο και τον έκανε πλούσιο, όταν οι ισχυρότεροι του τον καταπίεζαν από πλεο­νεξία. ¹²Τον προστάτεψε από τους εχθρούς του κι από κείνους που του έστηναν παγί­δες, και στη σκληρή του πάλη τον ανέδειξε νικητή· έτσι έμαθε πως η ευσέβεια είναι δυ­νατότερη απ’ όλα.

¹³Η Σοφία δεν εγκατέλειψε τον άλλο εκεί­νο δίκαιο όταν πουλήθηκε σκλάβος, αλλά τον έσωσε από την αμαρτία. ¹⁴Κατέβηκε μα­ζί του στο λάκκο της φυλακής και δεν τον εγκατέλειψε εκεί μέσα, μέχρις ότου του πρόσφερε το βασιλικό σκήπτρο και υπέταξε στην εξουσία του αυτούς που άλλοτε τον τυραννούσαν. Απέδειξε ψεύτες τους κατηγό­ρους του και του χάρισε αιώνια δόξα.

¹⁵Η Σοφία έσωσε τον άγιο λαό σου, Κύριε, την σωστή εκείνη γενιά, από το έθνος που τους καταπίεζε· ¹⁶Μπήκε στην ψυχή ενός δούλου σου και τον βοήθησε ν’ αντισταθεί σε τρομερούς βασιλιάδες, χρησιμοποιώντας καταπληκτικά θαύματα. ¹⁷Αντάμειψε τους ευσεβείς εκείνους ανθρώπους για τους κό­πους τους, τους οδήγησε με τρόπο θαυμα­στό, κι έγινε γι’ αυτούς σκέπη την ημέρα και φωτεινό άστρο τη νύχτα. ¹⁸Τους πέρασε μέ­σα από την Ερυθρά θάλασσα και τους μετέ­φερε μέσα από βαθιά νερά· ¹⁹τους εχθρούς τους όμως τους σκέπασε με νερά και μετά τους ξέρασε από τα βάθη της αβύσσου στη στεριά. ²⁰Γι’ αυτό και οι δίκαιοι λαφυραγώ­γησαν τους ασεβείς. Ύμνησαν, Κύριε, το ά­γιο όνομά σου, κι όλοι μαζί δοξολόγησαν την παντοδυναμία σου. ²¹Η Σοφία άνοιξε το στό­μα των κωφαλάλων κι έκανε και τις γλώσσες των μικρών παιδιών να μιλούν με ευκρίνεια.

 Η Σοφία έκανε να έχουν καλό τέλος τα έργα του λαού, Κύριε, με τη βοή­θεια ενός άγιου προφήτη. ²Πέρασαν μέσα από την ακατοίκητη έρημο και σε αδιάβατους τόπους έστησαν τις σκηνές τους· ³αντιστάθηκαν στους αντιπάλους και αμύνθηκαν στους εχθρούς τους. ⁴Δίψασαν και ζήτησαν τη βοήθειά σου· τότε τους δόθηκε νερό απ’ την απόκρημνη πέτρα και ξεδίψασαν από το νερό που έτρεξε από το σκληρό βράχο. ⁵Οι εχθροί του λαού σου, Κύριε, τιμωρήθηκαν μ’ αυτό ακριβώς που ο λαός σου ευεργετήθηκε όταν βρισκόταν σε ανάγκη. ^6-7Δηλαδή, ενώ το νερό του αστείρευτου ποταμού Νείλου ανακατεύθηκε με βρώμικο αίμα για να τιμω­ρηθεί ο Φαραώ, ο οποίος είχε βγάλει διατα­γή να θανατώσουν τα νήπια, εσύ έδωσες στο λαό σου άφθονο νερό, δίχως να το περιμέ­νουν. ⁸Πριν απ’ αυτό, όμως, τους είχες κάνει να διψάσουν για να τους δείξεις πώς τιμω­ρείς τους εχθρούς τους. ⁹Γιατί όταν τους δοκίμαζες και τους διόρθωνες με επιείκεια, έμαθαν πώς βασανίζονταν οι ασεβείς όταν εσύ τους κρίνεις με την οργή σου. ¹⁰Αυτούς τους τιμώρησες σαν πατέρας, για να τους συνετίσεις· τους άλλους, όμως, τους έκρι­νες και τους καταδίκασες σαν αυστηρός βα­σιλιάς.

^11-12Πέρασαν από την ίδια θλίψη δύο φο­ρές: Δίψασαν όταν οι δικοί σου ήταν παρόντες· και ζούσαν με την κακή αυτή ανάμνηση, όταν οι δικοί σου ήταν απόντες. Στέναζαν βαθιά ¹³όταν έμαθαν ότι εκείνο που γι’ αυ­τούς ήταν τιμωρία, έγινε για το λαό σου ευ­εργεσία. Τότε κατάλαβαν ότι εσύ, Κύριε, το έκανες αυτό. ¹⁴Τον άντρα που παλιά τον κορόϊδευαν και τον είχαν εγκαταλείψει ένα έκ­θετο μωρό στον ποταμό, αυτόν, στο τέλος των γεγονότων τον θαύμασαν, γιατί αυτοί υ­πέφεραν από δίψα περισσότερο απ’ ό,τι οι ευσεβείς.

¹⁵Οι ασεβείς έκαναν ανόητες σκέψεις, με τις οποίες πλανήθηκαν και λάτρεψαν τα ερ­πετά που δεν είχαν λογικό και τα θηρία, που δεν είχαν καμιά αξία. Εσύ, Κύριε, για να τους τιμωρήσεις, έστειλες εναντίον τους α­ναρίθμητα ζώα, ¹⁶για να μάθουν ότι μ’ αυτά που αμαρτάνει κάποιος, μ’ αυτά και τιμωρεί­ται.

¹⁷Για το παντοδύναμο χέρι σου, Κύριε, που δημιούργησε τον κόσμο από ασχημάτιστο υ­λικό, δεν ήταν δύσκολο να στείλει στους α­σεβείς αναρίθμητες αρκούδες ή εξαγριωμέ­να λιοντάρια. ¹⁸Μπορούσε να δημιουργήσει νέα εξοργισμένα θηρία, άγνωστα μέχρι τότε, που να βγάζουν απ’ τα ρουθούνια τους φω­τιά, να κάνουν θόρυβο και να βγάζουν από τα μάτια τους καπνούς και φοβερές αστραφτε­ρές σπίθες. ¹⁹Αυτά μπορούσαν όχι μόνο να τους κομματιάσουν αλλά και μόνο η φοβερή τους όψη να τους κάνει να πεθάνουν από φό­βο. ²⁰Και χωρίς αυτά τα ζώα, όμως, θα μπο­ρούσαν μ’ ένα φύσημα να πέσουν κάτω, γιατί θα τους καταδίωκε η θεία δίκη και θα τους διασκόρπιζε μ’ ένα φύσημα η παντοδυναμία σου.

Όλα όμως τα ρύθμισες εσύ με μέτρο, με ορισμένη ποσότητα και με σωστές αναλογίες. ²¹Εσύ πάντοτε μπορείς να εκδηλώνεις τη μεγάλη σου δύναμη. Ποιος μπορεί ν’ αντισταθεί σ’ αυτήν; ²²Όλος ο κό­σμος είναι μπροστά σου, Κύριε, σαν μια πλάστιγγα που γέρνει και σαν στάλα πρωι­νής δροσιάς, που πέφτει στη γη. ²³Όλους τους αγαπάς. Όλα τα μπορείς και γι’ αυτό παραβλέπεις τα αμαρτήματα των ανθρώπων όταν μετανοούν. ²⁴Εσύ αγαπάς όλα τα δημιουργήματά σου και κανένα απ’ αυτά δεν το αποστρέφεσαι· δε θα δημιουργούσες τίποτε αν το μισούσες. ²⁵Πώς λοιπόν θα ζούσε κάτι αν εσύ δεν το ήθελες ή και πώς θα διετηρείτο στην ύπαρξη αν εσύ δεν το καλούσες σ’ αυτήν; ²⁶Όλα είναι δικά σου και γι’ αυτό τα φροντίζεις, Κύριε, εσύ που αγαπάς τη ζωή.