Κατήχηση

Χριστούγεννα

Αγαπητοί ενορίτες

          Πέρασαν ήδη οι πρώτες δέκα ημέρες του Δεκέμβρη. Σε δύο εβδομάδες έχουμε Χριστούγεννα, επιπλέον για μία ακόμη φορά στη ζωή μας! Είναι λίγο, το να ρωτήσουμε αν συνειδητοποιούμε το θέμα, αν μας απασχολεί και μας νοιάζει! Τα συμβαίνοντα αυτές τις μέρες στη Πατρίδα μας, αν έχουμε το μυαλό μας “εν χρήσει”, μας θέτουν μπροστά στο πελώριο ερώτημα του αν έχει (ή όχι) νόημα η ανθρώπινη ζωή. Από πού το αποκτά (αν έχει). Τίνος πρέπει να μοιάζει ο άνθρωπος.

          Για τους Χριστιανούς αυτονόητη απάντηση είναι ότι έχει πατέρα τον Θεό και πρέπει να μοιάσει του Χριστού. Δηλαδή, έχει “καλεσθεί” να είναι σαν τον Χριστό, γιος του Θεού. (Ψαλμ.81,6)

          Δεν ρωτάμε πόσο εύκολο είναι κάτι τέτοιο! Αρχίζουμε με το πόσο συνειδητοποιημένο είναι!! Τα Χριστούγεννα μας αφορούν στο μέτρο που βοηθάνε σε μια τέτοια συνειδητοποίηση, που καταξιώνει την ζωή την ανθρώπινη και την ομορφαίνει τόσο, ώστε ο εαυτός μας να παραδίδεται συμφωνόντας στην αλλαγή, που τον κάνει “υιό του Θεού”!

          Η συνηθέστερη και ….. απλούστερη προσευχή μας (αν, και όταν, κάνουμε προσευχή) είναι το “Πάτερ ημών..”. Μ’ αυτή την προσευχή αναγνω-ρίζουμε, ότι θέλουμε να είναι ο εαυτός μας και το λέμε “υιός του Θεού”.

          Την ίδια στιγμή όμως που το λέμε, συνειδητοποιούμε ότι δεν είμαστε. Απλώς προσποιούμαστε. Δεν μοιάζουμε με “υιό του Θεού” του οποίου η θέληση και τα ενδιαφέροντα ταυτίζονται με εκείνα του Πατέρα. Αντιθέτως είμαστε ένα κουβάρι από ελπίδες, φοβίες, επιθυμίες, ζήλιες, εγωϊσμό· καταστάσεις που είναι αντίθετες με το περιεχόμενο του Πατέρα μας και συνεπώς καταδικασμένες να πεθάνουν. Έλα όμως που ο Πατέρας μας έτσι πρόσταξε να προσευχόμαστε! Δηλαδή να έχουμε συνείδηση του τί σημαίνει να είναι κάποιος υιός του Θεού και συγχρόνως να έχουμε επίγνωση της απόστασης μας από αυτό το μέτρο ποιότητας.

          Όταν αυτό γίνει τότε θα καταλάβουμε γιατί ο Χριστός έγινε άνθρωπος και θα αρχίσουμε να προσπαθούμε να του μοιάσουμε. Μια τέτοια προσπάθεια δεν είναι ένα μαϊμούδισμα συμπεριφορολογικό ούτε μια στρατιωτική προσαρμογή σε εντολές. Μοιάζει περισσότερο με την δημιουργία ενός πορτρέτου παρά με την υπακοή σε ένα σύστημα κανόνων. Αν αγαπήσουμε “την επιφάνεια αυτού” (2 Τιτ. 4,8) δηλαδή την ενσάρκωση του Χριστού, το ότι έγινε άνθρωπος για μας για να “πλουτίσουμε την θεότητά του”, τότε Αυτός, ο πραγματικός Υιός του Θεού (κατά φύσιν), θα στέκει στο πλευρό μας και θα αρχίσει να μας μεταμορφώνει σε κείνο το είδος ανθρώπου που είναι ο ίδιος. Θα αρχίσει να μας “μεταγγίζει” μέσα σε μας το είδος ζωής και σκέψης που Αυτός έχει. Θα αρχίσει να μετατρέπει το μεταλλικό στρατιωτάκι (εμάς) σε ζωντανό άνθρωπο (σαν Εκείνον). Προσοχή όμως. Το “κομμάτι” του εαυτού μας που δεν θα συμφωνεί μ’ αυτήν την αλλαγή-μετατροπή, θα παραμείνει μεταλλικό!!  

          Συνειδητοποιώντας αυτά “καταλαβαίνουμε” γιατί μιλάει η Καινή Διαθήκη (το Ευαγγέλιο) για αυτούς “που ενδύονται τον Χριστό” (Γαλ 3,27) και έχουν “νουν Χριστού” (Ρωμ 11,34). Βεβαίως κάτι τέτοιο δεν σημαίνει ότι οι Χριστιανοί διαβάζουν τα όσα είπε ο Χριστός και προσπαθούν να τα εφαρμόσουν, όπως διαβάζει κάποιος τον Πλάτωνα ή τον Μαρξ και προσπαθεί να τα εφαρμόσει!! Είναι πολύ πέρα από κάτι τέτοιο η “ένδυσις” του Χριστού και ο “νους” Χριστού.

          Σημαίνουν ότι αφίνεις τον Χριστό, ένα πραγματικό και ζων Πρόσωπο να ενεργεί πάνω σου. Δεν πρόκειται για ένα καλό άνθρωπο που πέθανε πριν δύο χιλιάδες χρόνια. Πρόκειται για ένα ζωντανό Άνθρωπο, τόσο ανθρώπινο όσο και συ και συγχρόνως τόσο Θεό, όσο όταν δημιούργησε τον κόσμο, και ο Οποίος έρχεται και παρεμβαίνει στο δικό σου εγώ. “Θανατώνει” το παλαιό φυσικό εγώ που υπάρχει μέσα σου και το αντικαθιστά με το εγώ που έχει ο ίδιος. Στην αρχή, κάποιες στιγμές! Κατόπιν, σε μεγαλύτερες περιόδους. Τελικά, αν όλα πάνε καλά, σε μεταμορφώνει σε ένα μικρό Χριστό που έχει (στα δεδομένα του) το ίδιο είδος ζωής που έχει και ο Θεός και μετέχει στην δύναμη, στην χαρά, στην γνώση και στην αιωνιότητά Του!

          Πάντοτε το μεγαλύτερο και υψηλότερο αναλαμβάνει να σηκώσει το κατώτερο! Η μητέρα μαθαίνει στο παιδί της να μιλάει, μιλώντας του, σαν αυτό να καταλάβαινε πολύ πριν από την ώρα του.

          Ο Χριστός ποτέ δεν είπε θολά ή ιδεαλιστικά λόγια. Όταν έλεγε “να είστε τέλειοι” (Ματθ. 5,48) το εννοούσε! Η Εκκλησία δεν υπάρχει παρά για να τραβά ανθρώπους προς την πλευρά του Χριστού, να τους κάνει, δηλαδή, μικρούς Χριστούς. Ο Θεός δεν έγινε άνθρωπος για κάποιον άλλο λόγο. Ο Χριστός λέει: Δώσ’ μου τα πάντα. Δεν θέλω τόσο από τον χρόνο σου, τόσα από τα λεφτά σου, τόσο από την δουλειά σου. ΘΕΛΩ ΕΣΕΝΑ. Αν ανταποκριθούμε θα μας δώσει ένα καινούργιο εγώ. Στην πραγματικότητα θα μας δώσει τον εαυτό Του. Η θέλησή του θα γίνει και δικιά μας.

          Τότε η ανθρώπινη ζωή θα αποχτήσει απροσμέτρητη αξία και η αγάπη μας γαι τους αδελφούς “θα βάζει φωτιές” στις δικές μας κακίες και τους εγωϊσμούς και όχι στις περιουσίες των άλλων.

          Ας μη μείνουμε και φέτος “μολυβένια στρατιωτάκια”. Ας Του ζητήσουμε να μας αλλάξει. Ας Του δώσουμε ΟΛΟ μας τον εαυτό. Ας μη μείνουμε “νηστικοί” έχοντας ένα τόσο πλούσιο Πατέρα.

Καλά Χριστούγεννα. Καλές Γιορτές.

 

Με αγάπη και ευχές

ο εφημέριός σας

 

π. Θεοδόσιος

25 Δεκεμβρίου 2008

Θεματολογικές ετικέτες

Αφήστε μια απάντηση