Αγαπητοί αδελφοί
Ο Φλεβάρης είναι συνδεδεμένος με την Γιορτή της Υπαπαντής του Χριστού. Η γιορτή αυτή τον χαρακτηρίζει και είναι η αρχή του.
Η Γιορτή αυτή του Χριστού είναι η τήρηση μιας διατάξεως του Μωσαϊκού Νόμου να ευλογούνται τα παιδιά την τεσσαρακοστή ημέρα της γεννήσεώς τους από τους ιερείς στον Ναό. Περιγράφει αναλυτικά το συμβάν (στην περίπτωση του Χριστού) ο Ευαγγελιστής Λουκάς στο 2ο κεφάλαιο του Ευαγγελίου του στους στίχους 22 μέχρι 40.
Εμείς οι χριστιανοί όμως ονομάζουμε την εορτή Υπαπαντή. Δηλαδή: αναμονή-συνάντηση Του από κάποιον, εν προκειμένω από τον ιερέα Συμεών και την Άννα. Ο ιερέας όταν Τον συναντά-υποδέχεται, παρ᾿ ότι ο Χριστός είναι ένα βρέφος σαράντα ημερών ζωής, αισθάνεται μια τέτοια εσωτερική πληρότητα ώστε αναφωνεί: “Τώρα ας πεθάνω, Κύριε και Θεέ μου, ειρηνικά κατά την πρόρρησή σου. Εἰδα σωματικά Αυτόν που είναι Σωτήρας και Τον έστειλες για όλους τους λαούς· Φως, για να “δουν” την πραγματικότητα όλα τα έθνη και για να δοξασθεί ο ευλογημένος Σου λαός”. Και η προφήτις Άννα, κατά την παράδοση, είπε: “Αυτό το βρέφος εθεμελίωσε τον ουρανό και την γη”. Αυτά είναι ένα όμορφο, συγκινητικό, θεολογικό περιστατικό. Αν μείνουμε στα έξω, πόσο μας αφορά; Ας δούμε λοιπόν τι έχει να μας πει!
Έχει να μας πει μια μεγάλη αλήθεια.
Συναντάς και υποδέχεσαι (Υπαπαντή) τον Χριστό ουσιαστικότερα και ευκολότερα στον Ναό. Υπάρχει παντού, αλλά στα έξω εμφωλεύει ο κίνδυνος της σύγχυσης. Στον Ναό Τον συναντάς στον φυσικό και για τους δύο (Εκείνον και εμάς) χώρο.
Στον Ναό μας περιμένει.
Στον Ναό μας συναντά.
Στον Ναό αφίνεται στα χέρια μας.
Στον Ναό Τον γνωρίζουμε.
Στον Ναό γίνεται για μας ευτυχία που ξεπερνά τον θάνατο (… τώρα ας πεθάνω… Συμεών),
Στον Ναό βλέπουμε και βρίσκουμε φως που μας αφορά (φωτίζει την ζωή μας) και είναι πρότασή μας προς όλους (… εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν).
Η συνάντηση βέβαια έχει όρο απαράβατο και συνθήκη απαραίτητη να είμαστε και οι δύο στον ίδιο χώρο. Δεν θα συναντηθούμε, αν δεν βρεθούμε. Δεν θα γνωριστούμε αν δεν υπάρξουμε μαζί. Άλλο ακούω για κάποιον και άλλο αγκαλιάζω κάποιον. Άλλο μου είπαν γι᾿ Αυτόν και άλλο μου είπε Αυτός. Άλλο διήγηση περί και άλλο προσωπική συνάντηση.
Για μας τους χριστιανούς όλα τα παραπάνω είναι λυμένα, όταν η ονομασία μας (χριστιανός) είναι πραγματικότητα και όχι πολιτιστική ταυτότητα. Ο χριστιανός έχει φυσική σχέση με τον Πατέρα και το Σπίτι του Πατέρα του (τον Ναό-Εκκλησία). Εκεί απαντά-υποδέχεται τον Πατέρα του. Εκεί Τον περιμένει. Εκεί Τον συναντά.
Η Κυριακάτικη Ευχαριστιακή σύναξη μαζί με τους άλλους αδελφούς του, είναι αυτονόητη (;) κίνηση! Πότε; Όταν συνειδητοποιήσει ο άνθρωπος, Ποιος τον αναμένει! Στην υγιά εκδοχή των πραγμάτων εμείς πρέπει να είμαστε οι αναμένοντες αφού Εκείνος είναι ο ερχόμενος, άλλωστε έτσι αρχίζει και η ακολουθία: Θεός Κύριος καί ἐπέφανες ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος…!
Ας ξεκινήσουμε μια προσπάθεια… αναμονής του ερχομένου Κυρίου μας. Ας βγούμε εις υπάντησιν Αυτού. Ας μη κουραστούμε από μια προσδοκία που θα γεμίσει την ζωή μας με ευτυχία πληρότητας. Ας ζηλέψουμε τον Συμεών τον υπατήσαντα τον Κύριο. Σε μας προσφέρεται κάθε Κυριακή. Όχι μόνο να Τον αγκαλιάσουμε, αλλά να ενωθούμε μαζί Του δια της μεταλήψεως.
Όταν μας βρίσκει στον Ναό μάς το προτείνει έστω και χωρίς ανταπόκριση εκ μέρους μας! Αν δεν μας βρει, άραγε πόση σταυρική θλίψη δοκιμάζει;
Η φετινή γιορτή της Υπαπαντής ας γίνει έναρξη προσμονής μας στον Ναό με συνέπεια, ώστε όταν έρχεται να έχουμε την ευτυχία μιας ολοκληρωμένης συνάντησης.
Με τις πρεσβείες των αγίων Συμεών και Άννης μακάρι να συμβαίνει στην ζωή όλων μας.
Με αγάπη και ευχές
ο εφημέριός σας,
π. Θεοδόσιος
Ἐκ τοῦ κατά Λουκᾶν
Κεφ. β’ 22-40
Εκεῖνο τόν καιρό, οἱ γονεῖς ἔφεραν τό παιδί, τόν Ἰησοῦ, στά Ἱεροσόλυμα, γιά νά τό ἀφιερώσουν στόν Θεό.
Σύμφωνα μέ τόν νόμο τοῦ Κυρίου, ἄν τό πρῶτο παιδί πού φέρνει μιά γυναίκα στόν κόσμο εἶναι ἀγόρι, πρέπει νά θεωρεῖται ἀφιερωμένο στόν Κύριο. Ἐπίσης θά πρόσφεραν θυσία, ἕνα ζευγάρι τρυγόνια ἤ δύο μικρά περιστέρια, ὅπως λέει ὁ νόμος τοῦ Κυρίου.
Ἐκεῖνο λοιπόν τόν καιρό, ἦταν στά Ἱεροσόλυμα ἕνας ἄνθρωπος πού λεγόταν Συμεών· ἦταν ἐνάρετος καί εὐλαβής καί περίμενε τήν σωτηρία τῶν Ἰσραηλιτῶν καί τόν ἐπεσκίαζε τό Ἅγιο Πνεῦμα. Τοῦ εἶχε λοιπόν ἀποκαλυφθεῖ ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα ὅτι δέν θά ἔβλεπε θάνατο προτοῦ ἰδῆ τόν Χριστόν τοῦ Κυρίου. Ἦλθε λοιπόν μέ τήν παρακίνηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στόν Ναό καί ὅταν οἱ γονεῖς ἔφεραν τό νήπιο Ἰησοῦ στόν Ναό γιά νά προσφέρουν γι’ αὐτό ὅ,τι συνηθιζόταν ἀπό τόν Νόμο, ὁ Συμεών τό πῆρε στήν ἀγκαλιά του καί εὐλόγησε τόν Θεό καί εἶπε:
– Τώρα ἀς πεθάνει ὁ δοῦλος σου Δέσποτα, συμφώνως πρός τόν λόγο σου, ἀφοῦ πλέον εἶδαν τά μάτια μου τόν Σωτῆρα πού ἔφερες γιά ὅλους τούς λαούς. Φῶς γιά νά φωτίζει τούς ἀπίστους (εἰδωλολάτρες) καί δόξα τοῦ λαοῦ σου, τοῦ νέου Ἰσραήλ.
Ὁ Ἰωσήφ καί ἡ μητέρα του θαύμαζαν γιά ὅσα λέγονταν γι’ αὐτό. Ὁ Συμεών τούς εὐλόγησε καί εἶπε στή Μαριάμ, τή μητέρα τοῦ Ἰησοῦ:
– Αὐτός θά γίνει ἀφορμή νά ἀπωλεσθοῦν ἤ νά σωθοῦν πολλοί Ἰσραηλίτες. Θά εἶναι σημεῖο ἀντιλεγόμενο, γιά νά φανερωθοῦν οἱ πραγματικές διαθέσεις πολλῶν. Ὅσο γιά σένα, ὁ πόνος γιά τό παιδί σου θά διαπεράσει τήν καρδιά σου σάν δίκοπο μαχαίρι.
Στά Ἱεροσόλυμα ζοῦσε μιά γυναίκα πού προφήτευε καί τήν ἔλεγαν Ἄννα· ἦταν θυγατέρα τοῦ Φανουήλ ἀπό τή φυλή Ἀσήρ. Αὐτή ἦταν πολύ ἡλικιωμένη. Ἔζησε ἑφτά χρόνια μέ τόν ἄνδρα της μετά τόν γάμο καί τώρα χήρα, ἡλικίας ὀγδόντα τεσσάρων χρονῶν, δέν ἔφευγε ἀπό τόν ναό, ἀλλά λάτρευε τόν Θεό νύχτα καί μέρα μέ νηστεῖες καί προσευχές.
Αὐτή παρουσιάστηκε ἐκείνη τήν ὥρα καί δοξολογοῦσε τόν Θεό καί μιλοῦσε γιά τό παιδί σέ ὅλους στήν Ἱερουσαλήμ, ὅσοι περίμεναν τή λύτρωση.
Ὅταν ἔκαναν ὅλα ὅσα πρόσταζε ὁ νόμος τοῦ Κυρίου, γύρισαν στή Γαλιλαία, στήν πόλη τους τή Ναζαρέτ.
Στό μεταξύ τό παιδί μεγάλωνε καί τό πνεῦμα του δυνάμωνε· ἦταν γεμάτο σοφία, καί ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ ἦταν μαζί του.-
Θεματολογικές ετικέτες