Στην Καινή Διαθήκη, δεν βλέπουμε ούτε ακούμε τον Ιησού να γελά ή να ξεσπά σε γέλια, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είχε αίσθηση του χιούμορ.
Το γέλιο μας κάνει καλό. Μας απελευθερώνει από τη δυσκαμψία μας, τους φόβους μας και τον πειρασμό να παίρνουμε τον εαυτό μας στα σοβαρά. Το γέλιο είναι συνέπεια του «προπατορικού αμαρτήματος» και ταυτόχρονα παρηγοριά για την κατάσταση εξορίας στην οποία βρισκόμαστε. Η ανθρώπινη ζωή είναι δύσκολη. Το γέλιο τη μαλακώνει αλλά και άλλοτε τη σκληραίνει ακόμη περισσότερο….
Το χαμόγελο κατοικεί στην καρδιά πριν φωτίσει το πρόσωπο
Στην πραγματικότητα, είναι αδύνατο να νικήσουμε το γέλιο, οποιοδήποτε γέλιο. Όπως είπε ένας Πατέρας της Εκκλησίας: “Αυτός που γελάει «παίζοντας» με τον Σατανά, δεν μπορεί να χαρεί με τον Χριστό”. Ξέρουμε πολύ καλά ότι υπάρχει και το κακό γέλιο: η οδυνηρή ειρωνεία, η περιφρονητική κοροϊδία, το φιλήδονο γέλιο, ενάντια στα οποία ο απόστολος Παύλος προειδοποιεί τις κοινότητές του (Εφεσ. 5:4). Όπως υποδηλώνει η λέξη, το ξέσπασμα σε γέλια ή η διασκέδαση, μπορεί να είναι σημάδι απώλειας του ελέγχου που τελικά φτιάχνει απάνθρωπη συμπεριφορά.
Οι μακαρισμοί σύμφωνα με τον Άγιο Λουκά ακολουθούνται από τους τέσσερις “καημούς”, συμπεριλαμβανομένων των απογοητευτικών λέξεων: “Αλίμονο σε σας που γελάτε τώρα, γιατί θα θρηνήσετε και θα κλάψετε”. Χωρίς να θέλουμε να γίνουμε χαζοχαρούμενοι ή να ακουστούμε σαν τον Curé d’Ars, ο οποίος συχνά προειδοποιούσε το ποίμνιό του κατά των αισχρών διονυσιακών γιορτών, πρέπει να παραδεχτούμε ότι τα περιοδικά, οι ταινίες, τα προγράμματα και οι βραδιές που υποτίθεται ότι κάνουν τους ανθρώπους να γελούν, μερικές φορές δεν είναι καθόλου υπόθεση αστείου και γέλιου αλλά γελοιότητας που «πετάει χαμηλά». Αναρωτιέται κανείς μέχρι πού φτάνει ο χλευασμός, η ωμότητα και η βλακεία ορισμένων διασκεδαστών….
Και όμως, υπάρχει ένα καλό γέλιο που μπορεί να έχει κανείς, ένα γέλιο που είναι αναζωογονητικό, φιλικό και ακόμη και ηθικό. Οι πραγματικοί κωμικοί είναι άνθρωποι που αγαπούν τους άλλους. Μαζί τους, γελώντας αισθάνεσαι καλά. Μαζί τους, το χιούμορ και η ταπεινότητα κρατιούνται χέρι- χέρι, έχουν την ίδια ρίζα: την ταπείνωση της κοινής μας ανθρώπινης κατάστασης. Μαζί τους μαθαίνουμε όχι να γελάμε, αλλά να χαιρόμαστε. Ίσως να γελάμε λιγότερο, χωρίς αυτό το σπασμωδικό γέλιο που τελικά υποχωρεί και μας αφήνει με τις ανεπούλωτες λύπες μας. Αλλά θα χαμογελάμε περισσότερο – γιατί το χαμόγελο είναι η χαρά που μένει- κατοικεί στην καρδιά πριν φωτίσει το πρόσωπο.
Στην ανθρωπιά του, ο Ιησούς βίωσε μια θεϊκή χαρά
Στα Ευαγγέλια, ο Ιησούς δεν υστερεί σε χιούμορ. Το χρειάζεται, άλλωστε, μπροστά στην «ανοησία» των μαθητών, οι οποίοι σκέφτονται τον φούρναρη όταν ο Ιησούς μιλάει για το προζύμι των Φαρισαίων, ή οι οποίοι, μετά από δύο πολλαπλασιασμούς των άρτων, εξακολουθούν να φοβούνται μήπως πεθάνουν από την πείνα! Μου αρέσει να σκέφτομαι το χαμόγελο του Ιησού. Στα Ευαγγέλια, Τον βλέπουμε να μοιράζεται τις ανθρώπινες χαρές μας: τον γάμο στην Κανά- τις φωνές των μικρών παιδιών, που οι απόστολοι, πολύ σοβαροί, θέλουν να διώξουν- τα φιλικά γεύματα, ακόμη και ειδικά με τους αμαρτωλούς- τις επισημάνσεις για τα κρίνα του αγρού, τα ηλιοβασιλέματα, τον σπόρο που γίνεται δέντρο… Και επίσης τη λειτουργική χαρά των συνελεύσεων στη συναγωγή- τα προσκυνήματα στον Ναό- την “πρώτη λειτουργία”, που τόσο πολύ περιμέναμε, το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης.
Και η χαρά του ευαγγελισμού: «Πήδηξε» από χαρά το Άγιο Πνεύμα και άρχισε να δοξάζει τον Πατέρα, ο οποίος γίνεται γνωστός στους ελάχιστους από αυτούς. Η βαθύτερη χαρά του Πατέρα και του Υιού είναι να αγαπούν ο ένας τον άλλον τόσο ολοκληρωτικά: σ’ Αυτόν έβαλα όλη μου την αγάπη. Στην αγία του ανθρωπότητα, ο Ιησούς βίωσε και εξέπεμψε αυτή τη θεία χαρά, που είναι ανώτερη από κάθε άλλη και που θέλει να γίνει και η δική μας χαρά: “Έτσι μιλάω σ’ αυτόν τον κόσμο, για να έχουν μέσα τους την πλήρη χαρά μου” (Ματθ. 16, 5-12).
Πηγή: aleteia.org
Θεματολογικές ετικέτες