Οι μπαμπάδες έχουν και αυτοί τις δικές μας επικές μάχες… και τα δικά μας ʺφλιτζάνια καφέʺ!
Javier Ferrer García
Πριν από λίγες ημέρες, έπεσα πάνω σε ένα άρθρο με τίτλο “Είμαι γυναίκα, μητέρα και εργάζομαι μέσα και έξω από το σπίτι”. Το διάβασα με γέλια και νεύματα, γιατί, αν και είμαι άντρας, ταυτίστηκα μαζί της. Φυσικά, δεν κάνω δουλειές του σπιτιού ή δεν οργανώνω συσκέψεις με ένα μωρό στην αγκαλιά, αλλά πιστέψτε με, και οι μπαμπάδες δίνουν επικές μάχες! Έτσι, εμπνευσμένος από αυτή την πολυπράγμονα μαμά, αποφάσισα να γράψω τη δική μου εκδοχή: αυτή ενός άντρα, συζύγου, πατέρα και εργαζόμενου που προσπαθεί να διατηρήσει τη λογική του μέσα στο χάος.
Κατ’ αρχάς, ας μιλήσουμε για το πώς είναι να είσαι σύζυγος. Ναι, αυτός ο ρόλος που μερικές φορές περνάει σε δεύτερη μοίρα ανάμεσα στις κραυγές των παιδιών και τους λογαριασμούς που πρέπει να πληρώσουμε! Η σύζυγός μου είναι καταπληκτική (και όχι, δεν κοιτάζει πάνω από τον ώμο μου καθώς γράφω αυτό το κείμενο), αλλά μερικές φορές αναρωτιέμαι αν ξέρει πόσο πολύ τη θαυμάζω. Ανάμεσα στις συναντήσεις της στη δουλειά, τα αυτοσχέδια δείπνα της και την ικανότητά της να βρίσκει πάντα τη χαμένη κάλτσα, προσπαθώ να βοηθήσω και να κάνω το χρέος μου. Μερικές φορές αυτό σημαίνει να της κάνω έκπληξη με πρωινό στο κρεβάτι (ακόμη και αν το τοστ είναι λίγο καμένο) ή απλώς να την ακούω μετά από μια κουραστική μέρα. Γιατί, τελικά, ο γάμος είναι μια ομάδα, και ενώ μπορεί να μην τα καταφέρνουμε πάντα τέλεια, το σημαντικό είναι να συνεχίσουμε να προσπαθούμε.
Έπειτα, υπάρχει και η πλευρά της γονικής μέριμνας. Εδώ είναι που τα πράγματα αποκτούν ενδιαφέρον. Αν νομίζετε ότι το ξύπνημα ενός εφήβου είναι το μόνο δύσκολο, δοκιμάστε να του εξηγήσετε γιατί δεν μπορεί να φέρει το λούτρινο ζωάκι του στο σχολείο. Ή ακόμα χειρότερα, προσπαθήστε να τον βοηθήσετε με τα μαθηματικά του χωρίς να απογοητευτείτε και οι δύο. Αλλά ξέρετε κάτι; Αυτές οι στιγμές, αν και εξαντλητικές, είναι αυτές που τα κάνουν όλα να αξίζουν τον κόπο. Όπως όταν ο γιος μου μου λέει: “Μπαμπά, είσαι ο καλύτερος προπονητής ποδοσφαίρου… παρόλο που δεν μπορείς να σφυρίξεις”. Ευχαριστώ, γιε μου, αυτό ενισχύει την αυτοεκτίμησή μου…
λίγο.
Και δεν μπορώ να ξεχάσω το ρόλο μου ως εργαζόμενος. Εκεί είμαι ο τύπος που προσπαθεί να ισορροπήσει τις απαιτήσεις του γραφείου με αυτές του σπιτιού. Μερικές φορές αυτό σημαίνει ότι πρέπει να πάω τα παιδιά στο σχολείο πριν από μια σημαντική συνάντηση ή να απαντώ σε μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου ενώ περιμένω στην ουρά του super market. Αλλά ξέρετε κάτι; Υπάρχουν και στιγμές ανταμοιβής, όπως όταν οι συνάδελφοί μου με ρωτούν πώς τα καταφέρνω και τους απαντώ: “Με πολλή υπομονή και μια γυναίκα που είναι υπερήρωας”.
Αφού διάβασα το άρθρο εκείνης της multitasking μαμάς, συνειδητοποίησα κάτι σημαντικό: παρόλο που οι αγώνες μας είναι διαφορετικοί, βρισκόμαστε όλοι στην ίδια βάρκα. Είτε είστε μαμά, μπαμπάς, ο σύζυγος ή η σύζυγος, το σημαντικό είναι να θυμάστε ότι δεν είστε μόνοι. Και ότι, παρόλο που κάποιες μέρες είναι χαοτικές, υπάρχει πάντα χώρος για γέλιο, αγάπη και, φυσικά, ένα καλό φλιτζάνι καφέ (ή μια μπύρα, στην περίπτωσή μου).
Έτσι, σε όλες τις μαμάδες που διάβασαν αυτό το άρθρο και σε όλους τους μπαμπάδες που διαβάζουν αυτό, να θυμάστε: ο ουρανός μας επιφυλάσσει ήδη ένα στέμμα… και ίσως ακόμη και ένα αιώνιο μπάρμπεκιου.
Θεματολογικές ετικέτες