Η Ανάληψη είναι το προτελευταίο μυστήριο του Χριστού ἐνσαρκί. Το προτελευταίο; Τι είναι τότε το τελευταίο;
Η Ενσάρκωση, που γιορτάζεται στον Ευαγγελισμό, και η Γέννηση, που γιορτάζεται την ημέρα των Χριστουγέννων, αναφέρονται προφανώς σε γεγονότα του παρελθόντος. Όπως και η Βάπτιση και η Μεταμόρφωση του Σωτήρος, ήταν σημεία που δόθηκαν στους μαθητές για να κατανοήσουν ποια ήταν η αποστολή του Ιησού. Ακόμη και τα Πάθη, ο θάνατος και η Ανάστασή του, που γίνονται παρόντα με το μυστήριο της Ευχαριστίας και των οποίων οι καρποί θα παραμείνουν ενεργοί όσο διαρκεί ο κόσμος, αποτελούν μέρος της ἐν χρόνῳ ζωής του Ιησού. Η Ανάληψη επίσης, την οποία οι Πράξεις των Αποστόλων τοποθετούν σαράντα ημέρες μετά την Ανάσταση.
Εκείνη την ημέρα, όμως, ο Χριστός κάθισε στα δεξιά του Πατέρα, όπου παραμένει και σήμερα, συνεχίζοντας «να παραδίδει τον εαυτό του» σ’ Αυτόν και για μας. Κατά την Ανάληψη, η ανθρωπότητα ήρθε έτσι πιο κοντά στον Θεό, στο πρόσωπο του Χριστού, ο οποίος μας ανοίγει τον δρόμο. Ποιο, λοιπόν, θα είναι το τελευταίο μυστήριο του Χριστού με τη σάρκα του; Η Δεύτερη Παρουσία Του, η επιστροφή Του ἐν δόξῃ την τελευταία ημέρα.
Η καθημερινή μας ζωή, με όλη την κοινοτοπία και την καθημερινότητά της: ο γάμος, τα παιδιά, η οικογένεια, η εργασία, ο ελεύθερος χρόνος, η καθημερινή ζωή, οι χαρές, οι καυγάδες και οι ανησυχίες, όταν τις εξετάζουμε από μια χριστιανική οπτική γωνία, αποκαλύπτεται ότι ανήκουν τόσο στο παρόν της ζωής μας όσο και στο παρόν των Μυστηρίων του ενσαρκωμένου Χριστού, με το παρελθόν πίσω μας και το μέλλον μπροστά μας. Το παρελθόν, όπου ο Θεός έγινε άνθρωπος, υπέφερε, πέθανε και αναστήθηκε από τον Πατέρα του· το παρόν, όπου ζει στα δεξιά του Πατέρα μετά την Ανάληψη· το μέλλον, όταν θα επιστρέψει και θα μας πάρει μαζί Του. Η ιστορία της ζωής του καθενός μας είναι μόνιμα συγχρονισμένη με την ιστορικότητα των Μυστηρίων του Ενσαρκωμένου Λόγου.
«Όταν ο άνθρωπος αγγίζει τον πάτο της αποτυχίας και της ανικανότητας, όταν αποβάλλει την ψευδαίσθηση ότι είναι ο καλύτερος, ότι είναι αυτάρκης, ότι είναι το κέντρο του κόσμου, τότε ο Θεός τον προσεγγίζει για να μετατρέψει τη νύχτα του σε αυγή, τη θλίψη του σε χαρά, τον θάνατό του σε ανάσταση, την περιπλάνησή του σε επιστροφή στην Ιερουσαλήμ, δηλαδή στη ζωή και στη νίκη του Σταυρού».
Για να πάρουμε τη θέση μας ως “μάρτυρες” του Χριστού στον σημερινό κόσμο, πρέπει να προσπαθήσουμε να ζήσουμε ως χριστιανοί. Τι σημαίνει όμως να «ζούμε ως χριστιανοί»; Να είμαστε πάντα πιστοί, άγιοι, άψογοι, ατάραχοι, γενναιόδωροι, αποστασιοποιημένοι από τα πάντα; Ποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι ζει σε αυτά τα μέτρα; Το να ζούμε ως χριστιανοί δεν έχει να κάνει πρωτίστως με την ανάπτυξη μιας άποψης για την πραγματικότητα -ορατή και αόρατη- και για το σύγχρονο πλαίσιο της ζωής μας! Οι στιγμές που νιώθουμε άσχημα και πεσμένοι ψυχολογικά μπορούν να είναι στιγμές μεγάλης ταπείνωσης ενώπιον του Θεού. Μπορεί τότε να συνειδητοποιούμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα μόνοι μας! Τότε όμως καταλαβαίνουμε ότι έχουμε το δικαίωμα να Του ζητάμε τα πάντα. Προκειμένου να μπορέσουμε να το κάνουμε αυτό, μας επιτρέπει να νιώθουμε τόσο ανήμποροι, τόσο αδύναμοι, σε σχέση με τον εαυτό μας.
«Γαλιλαίοι, γιατί στέκεστε και κοιτάτε προς τον ουρανό; Αυτός ο Ιησούς, που αναλήφθηκε από εσάς στον ουρανό, θα έρθει με τον ίδιο τρόπο που τον είδατε να πηγαίνει στον ουρανό!» (1, 9-11). Το νόημα της Ανάληψης βρίσκεται στα παραπάνω λόγια των αγγέλων!
Το να ζει κανείς τη ζωή του με μια συνεχή επιθυμία για τον Ουρανό σημαίνει να είναι προσηλωμένος στους τελικούς σκοπούς, που είναι η αιωνιότητα, δηλαδή η Σωτηρία. Αυτό ακριβώς έκαναν οι απόστολοι μετά την Ανάληψη. Χάριν της αγάπης του Θεού, δεν φοβήθηκαν το μαρτύριο ή τη φυλακή: «Διότι όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του, θα τη χάσει» (Μκ 8:35). Για τους μαθητές, τίποτα άλλο δεν είχε σημασία παρά μόνο ο Παράδεισος.
Ως χριστιανοί, ανήκουμε στην κοινωνία των αγίων, στον “στρατό” που μάχεται εναντίον του Σατανά. Γνωρίζουμε τη σοβαρότητα της αμαρτίας, διότι «Κανείς δεν μπορεί να υπηρετεί δύο κυρίους» (Ματθ. 6:24) και «Όποιος δεν είναι μαζί μου, είναι εναντίον μου» (Ματθ. 12:30). Η επιθυμία για τον Παράδεισο μας επιτρέπει να μη χάνουμε ποτέ από τα μάτια μας αυτές τις πραγματικότητες, σε αντίθεση με τον Εωσφόρο και τους πρωτόπλαστους, τους πρώτους που τις ξέχασαν!
Εμείς τώρα, γιορτάζοντας την Ανάληψή του Χριστού, ας του πούμε: Κύριε, η Ανάληψη Σου είναι η δική μας ανάταση. Η ανθρώπινη φύση μας συμμετέχει πραγματικά στη θεία Ζωή Σου. Η επίγεια ζωή μας έχει την προέκτασή της στον ουρανό, όπου μας περιμένεις Συ, οι άγιοι και οι άγγελοι. Εκεί «ήδη ζούμε» με ελπίδα. Κύριε, εξαφανίζεσαι από τα μάτια μας, αλλά εμείς δεν παύουμε να υμνούμε το Όνομά σου, το οποίο είναι ανώτερο από κάθε όνομα. Όπως και οι μαθητές, γεμίζουμε με μεγάλη χαρά γιατί ποτέ δεν μας αφήνεις μόνους. Μας υπόσχεσαι το Άγιο Πνεύμα, που θα μας διδάξει τα πάντα. Ιησού, ενδυνάμωσε την πίστη της οικογένειάς μας, της εκκλησιαστικής και της προσωπικής, όπως ενδυνάμωσες την πίστη των αποστόλων επί σαράντα ημέρες. Αμήν.
Με αγάπη και ευχές
Ο εφημέριος σας
π. Θεοδόσιος
Θεματολογικές ετικέτες