“Με ρωτήσατε που με βαπτίσατε;”

Γεννηθήκαμε και μεγαλώνουμε μέσα σε μια κοινωνία που θεωρεί αυτονόητο το γεγονός ότι είμαστε Χριστιανοί.

Θεωρούμε και ‘μεις μαζί της (με την κοινωνία) εξ ορισμού την ύ­παρξη σχέσεως με την Εκκλησία του Χριστού, χωρίς να συνειδητοποιούμε ούτε το Μυστήριο της Εκκλησίας ούτε τις προϋποθέσεις του να γίνει και να είναι κάποιος Χριστιανός.

Στα μόλις λίγο προηγούμενα χρονικώς κοινωνικά δεδομένα όλα τα παραπάνω ήταν αυτονόητα και δεν γεννούσαν ούτε απορίες ούτε αντιρ­ρήσεις.

Σήμερα όμως, σε μια εποχή καθόλου κοινωνική και κοινοτική αλλά αναίσχυντα εγωκεντρική και ατομικιστική όλα αυτά τα αυτονοήτως δε­δομένα, δεν υπάρχουν. Κάθε έφηβος (αγοράκι ή κοριτσάκι) σου πετάει κατάμουτρα την αναίδεια της εγωιστικής του απαίτησης για αυτονομημέ­νη ζωή: «Με ρωτήσατε που με βαφτίσατε;». Δεν έχει απορίες και αντιρρή­σεις για τις άλλες τις υλικές φροντίδες των γονέων γι’ αυτόν παρά μόνο για το Βάπτισμα!

Η Εκκλησία καθιέρωσε το Βάπτισμα των νηπίων όταν εξασφαλί­στηκε η πνευματική μέριμνα γι’ αυτά των γονέων τους που ήταν ήδη Χρι­στιανοί. Αυτό ήταν βάση απαραίτητη.

Η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού. Κεφαλή αυτού του Σώματος είναι ο Χριστός. Μέλη του Σώματος γίνονται με το Βάπτισμα (κατά την υπόδειξη του Χριστού, Ευαγγέλιο Κατά Ματθαίον κεφ. 28 στιχ. 19-20) όσοι πιστεύουν-εμπιστεύονται τον Χριστό ως Κύριο της ζωής τους. Αυτοί είναι η διδασκαλία της Εκκλησίας για το Βάπτισμα.

Συνεπώς

το Βάπτισμα δεν είναι ατομική υπόθεση αλλά γεγονός της Εκκλη­σίας. Δεν αφορά μόνον τους συγγενείς κατά σάρκα του βαπτιζομένου αλλά όλη την Εκκλησία του Χριστού. Σε πρώτη βαθμίδα την Ενορία, στα μέλη της οποίας θα ενταχθεί ο βαπτιζόμενος, αλλά και όλη την Εκκλησία του Χριστού· αφού πλέον αυτός (ο βαπτισθείς) μπορεί να γίνει στην διάρ­κεια της ζωής του κληρικός και άρα διδάσκαλος της Εκκλησίας, αλλά και… αρνητής του Χριστού!

Το Βάπτισμα δεν είναι παιδική γιορτούλα που πρέπει να διακοσμη­θεί ανάλογα! Δεν είναι υπόθεση λουλουδιών, μπαλονιών και φωτογρά­φων. Δεν πρόκειται να διακοσμήσουμε περιβάλλον και να αποθανατί­σουμε περιστατικό της ζωής αλλά να τελέσουμε το μυστήριο της ένταξης καινούριου μέλους στο σώμα της Εκκλησίας του Χριστού.

Το Βάπτισμα δεν είναι…φιλοτιμία κοινωνικής προβολής και πολιτι­κής καριέρας για τον ανάδοχο! Η ευθύνη του αναδόχου έχει πλέον σχετικοποιηθεί σε τυπική επικοινωνία και εορταστικά δώρα όμως πρέπει έστω και στοιχειωδώς να υπάρχει ως συνειδησιακή ευθύνη απέναντι στον Χρι­στό για την χριστιανική πορεία του βαπτιζομένου.

Το Βάπτισμα είναι αφορμή ανανέωσης της συνειδητότητας του δι­κού μας Βαπτίσματος. Μετά το Βάπτισμα φέρνουν συνήθως τον μικρό Χριστιανό να τον κοινωνήσουν τις προσεχείς τρεις Κυριακές! Ποιοι; Οι γονείς με τον ανάδοχο! Που όχι μόνον δεν θα κοινωνήσουν και αυτοί αλ­λά (πολλές φορές συμβαίνει) και έχουν να κοινωνήσουν απ’ όταν ήταν συνομήλικοι με το βαπτισθέν βρέφος! Η μετοχή στην Θεία Κοινωνία είναι η έκφραση του γεγονότος ότι είμαστε Χριστιανοί και ανήκουμε στην συ­γκεκριμένη κοινότητα-Ενορία. Δεν είναι καλή και ευσεβής συνήθεια για μωρά. Είναι φανέρωση της συνειδητής ή όχι σχέσης μας με την Εκκλησία.

Το Βάπτισμα δεν είναι ληξιαρχικό συμπλήρωμα στα στοιχεία της οικογενειακής μας κατάστασης αλλά απόφαση ζωής κατά τον τρόπο που υποδεικνύει ο Χριστός. Δηλαδή αυτός που βαπτίζεται αποφασίζει να ζή­σει τηρώντας το θέλημα του Χριστού και τις εντολές Του, αφού Τον εμπιστεύεται-πιστεύει (τον Χριστό) και τον έχει Κύριο της ζωής του και Ζωή του. Χωρίς αυτά (το Βάπτισμα) μένει νεκρός τύπος που δεν τον αφήνουμε να ζωογονήσει την καρδιά μας και να την κάνει (την καρδιά μας) η χάρη του Θεού, πηγή χαράς και ειρήνης και για μας τους ίδιους και για τους δι­κούς μας.

Άρα, όταν θέλουμε και πρόκειται να βαπτίσουμε κάποιον δικό μας:

1.    Απευθυνόμαστε στον ιερέα της Ενορίας μας για συνεννόηση. Αν είναι αυτός που θα βαπτισθεί ενήλικας, αυτονόητα για να του γίνει κατήχηση (δηλαδή διδασκαλία της πίστης της Εκκλησίας).

2.    Το Βάπτισμα γίνεται ΜΟΝΟΝ στον Ενοριακό Ναό. Όχι σε παρεκκλήσια ή εξωκκλήσια. Όπως είπαμε είναι υπόθεση όλης της Ενορίας, όχι οικογενειακή φιέστα.

3.    Δεν διακοσμούμε (ποτέ την κολυμβήθρα) αλλά ούτε και τον Ναό προκλητικά. Πολύ περισσότερο δεν έχουν θέση στον Ναό μπαλόνια και… αρκούδοι! Την διακόσμηση την κάνουμε στον χώρο που θα παρατεθεί τυχόν το τραπέζι.