Ο υπουργός Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων Αριστείδης Μπαλτάς προς τις μαθήτριες και τους μαθητές για την 25^η Μαρτίου

    Όταν εκείνοι που εκπροσωπούν τον θεσμό του σχολείου, δάσκαλοι, καθηγητές, ακόμη και ο Υπουργός Παιδείας, απευθύνονται σε σας με την ευκαιρία της επετείου της μεγάλης ελληνικής επανάστασης, αισθάνονται ίσως μεγαλύτερη ανασφάλεια από εκείνη που αισθάνεστε εσείς όταν σηκώνεστε για μάθημα στον πίνακα. Γιατί τέτοιοι εορτασμοί είναι συχνά δίκοπο μαχαίρι:  από τη μια πλευρά, αποδίδουν την οφειλόμενη μνήμη και τιμή στο γεγονός, από την άλλη, όμως, κινδυνεύουν να υποβαθμιστούν σε «πανηγυρικό», που συχνά αποξηραίνει το καθοριστικό ιστορικό συμβάν. Και είναι κρίμα, η μνημόνευση της δικής μας επανάστασης που κλόνισε συθέμελα καθεστώτα, ιεραρχίες, αυτοκρατορίες και συνειδήσεις, να καταλήγει ρουτίνα, και να φέρνει πλήξη σε νέους ανθρώπους.

   Ας δοκιμάσουμε να ξεπεράσουμε το εμπόδιο, τοποθετώντας τούτη τη μεγάλη ελληνική στιγμή στο ιστορικό της πλαίσιο, πλαίσιο ελληνικό, όχι μόνο ευρωπαϊκό, αλλά τελικά οικουμενικό. Η ελληνική επανάσταση υπήρξε «τέκνο» του Διαφωτισμού, ενός κινήματος που συνεπήρε τους ανθρώπους όπου Γης, καθώς συνειδητοποιούσαν ότι η καθεστηκυία τάξη δεν είναι γραμμένη στην πέτρα, διά παντός καθαγιασμένη και συνεπώς ακλόνητη. Ο κόσμος μπορούσε πλέον να γίνει, μέσα από τους αγώνες των ανθρώπων, κόσμος ισότητας, αδελφότητας και ελευθερίας.

   Η ελληνική επανάσταση υπήρξε μια έξοχη στιγμή εκείνης της άνοιξης των λαών. Όλες οι επαναστάσεις, όπως και η ελληνική, δημιούργησαν σε μεγάλο βαθμό τους λαούς που τις έκαναν.  Ήταν οι λαοί που έφτιαξαν τους εαυτούς τους και την επανάστασή τους, σε μια εποχή όπου στην Ευρώπη και στον κόσμο κυριαρχούσαν οι απολυταρχικές μοναρχίες ή οι αυτοκρατορίες, όπως η οθωμανική.

   Η εποχή των επαναστάσεων έβαλε στην ημερήσια διάταξη της ιστορίας το αίτημα για ελευθερία, το αίτημα για απελευθέρωση από τους βασιλιάδες, τους αυτοκράτορες και τον σουλτάνο. Όταν θα εκθρονιζόταν ο μονάρχης, δεν θα είχαμε πια υπηκόους, αλλά λαό, που δεν θα υπάκουε σε καμία άλλη εξουσία παρά στη δική του: λαός ελεύθερος, που θα ήταν  υπήκοος αποκλειστικά του εαυτού του. Αυτός θα είναι ο «αυτοκράτωρ λαός», που έλεγε ο Ρήγας Φεραίος, και το «βασίλειό του» θα είναι η δική του επικράτεια, η λαϊκή κυριαρχία.  Και η λαϊκή κυριαρχία είναι ταυτόσημη με τη δημοκρατία. Ο μόνος τρόπος που μπορεί ένας λαός να κυβερνά τον εαυτό του, και έτσι να είναι ελεύθερος, είναι η δημοκρατία. Όλα τα συντάγματα των δημοκρατιών όλου του κόσμου ορίζουν ρητά ότι όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον λαό και ασκούνται από τον λαό.

   Ο λαός λοιπόν, όλοι εμείς, φτιάχνεται από ελεύθερους και ίσους πολίτες, που αποφασίζουν για την κοινή μοίρα τους, ξεπερνώντας διακρίσεις όπως η φυλή, το γένος, η θρησκεία και η γλώσσα. Όταν ο Ρήγας σχεδίαζε τη «Νέα Πολιτική Διοίκηση», δηλαδή το Σύνταγμα του κράτους που θα γεννιόταν με την επανάσταση, έλεγε ότι: «ο αυτοκράτωρ λαός είναι όλοι οι κάτοικοι του βασιλείου τούτου, χωρίς εξαίρεσιν θρησκείας και διαλέκτου, Έλληνες, Βούλγαροι, Αλβανοί, Βλάχοι, Αρμένηδες, Τούρκοι και κάθε άλλο είδος γενεάς». Λίγα χρόνια πριν, το επαναστατικό σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής ξεκινούσε με μια συγκλονιστική φράση: «εμείς, ο λαός…». Αυτό που όχι μόνο λένε, αλλά κάνουν αυτές οι τρεις λεξούλες είναι το μυστικό των επαναστάσεων του Διαφωτισμού: όταν οι άνθρωποι παίρνουν την τύχη τους στα χέρια τους και θεσπίζουν την πολιτική ενότητά τους παύουν να είναι απλώς άτομα, γίνονται «ο λαός». Και στην προμετωπίδα του «Προσωρινού Πολιτεύματος της Ελλάδος», που συντάχθηκε στην Πρώτη Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου, το 1822, διαβάζουμε: «το Ελληνικόν Έθνος, το υπό την φρικώδη Οθωμανικήν δυναστείαν μη δυνάμενον να φέρη το βαρύτατον και απαραδειγμάτιστον ζυγόν της τυραννίας και αποσείσαν αυτόν με μεγάλας θυσίας, κηρύττει σήμερον διά των νομίμων παραστατών του, εις Εθνικήν, συνηγμένων Συνέλευσιν, ενώπιον Θεού και ανθρώπων, την πολιτικήν αυτού ύπαρξινκαι ανεξαρτησίαν». 

   Όπως και με το πρώτο σύνταγμα της Αμερικής, έτσι και τώρα, με το πρώτο σύνταγμα της επαναστατημένης Ελλάδας, ένας λαός ή ένα έθνος εγκαινιάζει την ύπαρξή του. «Την πολιτικήν αυτού ύπαρξιν», αφού κάποιοι άνθρωποι αποφασίζουν πολιτικά να γίνουν λαός, και το διακηρύττουν «ενώπιον Θεού και ανθρώπων», αποτινάσσοντας κάθε λογής τυραννία που θα τους ήθελε υποταγμένους, απλούς υπηκόους.

   Και με ανάλογη αφορμή αξίζει να θυμόμαστε εκείνο που εξακολουθούν να μας λένε οι επαναστάτες του παρελθόντος. Γιατί ένας λαός ίσως χρειαστεί ξανά και ξανά να επιβεβαιώσει τον εαυτό του: κάθε φορά που θα είναι αναγκασμένος να υπερασπιστεί την ανεξαρτησία του, την κυριαρχία του, την αξιοπρέπειά του και την περηφάνια του, τη δημοκρατία του, την πολιτική του ύπαρξη, κάθε φορά  που θα χρειαστεί να ξαναπούμε όλοι μαζί: «εμείς, ο λαός».

Πηγή: www.alfavita.gr

Το Aριστείον Μπαλτά

Συγκινητικός ο νέος υπουργός Παιδείας κ. Μπαλτάς στις θεσμικές -ως υπουργός- και επιστημονικές παροτρύνσεις τους προς τους καθηγητές και τους μαθητές της Μέσης Εκπαίδευσης για το νόημα της Επανάστασης του 1821 και τους τρόπους εορτασμού της επετείου. Γενναίος ο κ. Υπουργός, επισημαίνει εκ προοιμίου τον κίνδυνο αυτές οι επέτειοι να ’ναι αμφίκοπες, δηλαδή σχολαστικές και στείρες ή ένας ανούσιος πανηγυρικός. Προσέτι, ακόμα πιο γενναίος ο κ. Μπαλτάς, προτρέπει τους εκπαιδευτικούς να χρησιμοποιήσουν τις σκέψεις του κατά την κρίση τους κι όχι υποχρεωτικώς.

 Ευφυής πρόνοια καθότι ο κύριος Μπαλτάς αποφαίνεται ότι «η ελληνική επανάσταση υπήρξε τέκνο του διαφωτισμού». Μόνον; Δεν υπήρξε στις γενεσιουργές αιτίες της Επανάστασης η λαϊκή ιδιοπροσωπία; Δεν υπήρξε η λαϊκή παράδοση, οι θρύλοι του μαρμαρωμένου βασιλιά; Δεν υπήρξε η κλεφτουριά; Ούτε η κιβωτός των κοινοτήτων με τα εκκλησιαστικά κολλυβογράμματα; Ηταν η «ελληνική επανάσταση τέκνο του διαφωτισμού» ορφανή απ’ τις προγενέστερες επαναστάσεις, ήδη απ’ τις αρχές του 1600, όπως η εξέγερση του Διονυσίου του Σκυλόσοφου, ή αργότερα του Κατσαντώνη, ή των Ορλοφικών; Μόνον με τον διαφωτισμό έχει να κάνει η Επανάσταση, ούτε με τον θρήνο της Αλωσης; ούτε με τους χιλιάδες νεομάρτυρες; Και ο Ρήγας τέκνο του διαφωτισμού, και η Φιλική Εταιρεία στο φως του διαφωτισμού στημένη, άμοιροι ήταν όλης της υπόλοιπης ιδιοσυστασίας του Γένους; Δεν γνώριζαν από δημοτικά τραγούδια; Γιατί τέτοια αιδώς, κύριε Υπουργέ, για τη λαϊκή καταγωγή της Επανάστασης; Ποιος μαρξιστής ιστορικός δεν τονίζει και τις δύο μήτρες του 1821, τα πάθια της σκλαβιάς τόσον, όσον και τον διαφωτισμό; Ποιος δεν επισημαίνει τον εθνικό και κοινωνικό της χαρακτήρα; Πριν να καζαντίσουν οι έμποροι «και να φέρουν τα βιβλία», που έλεγε ο Κολοκοτρώνης, τι ήταν οι πατεράδες τους; Αγνώστου ταυτότητος αντικείμενα που σέρνονταν στις φιλόξενες εκτάσεις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας;

Αλλά αμέσως παρακάτω λέτε: «Ολες οι επαναστάσεις, όπως και η ελληνική, δημιούργησαν σε μεγάλο βαθμό τους λαούς που τις έκαναν». Προφανώς εννοείτε τους υπηκόους (οποιουδήποτε) που με την επανάσταση αναβάθμισαν τους εαυτούς τους σε πολίτες, οργανώθηκαν σε έθνος, απέκτησαν αυτεξούσιο και ενίοτε επέβαλλαν τη λαϊκή κυριαρχία, διά της δημοκρατίας, καθώς και την εθνική ανεξαρτησία. Και γιατί δεν τα λέτε έτσι; Γιατί λέτε ότι η επανάσταση δημιούργησε τον λαό της; Πριν λαός δεν υπήρχε; Ανεξαρτήτως της πολιτικής του κατάστασης, λαός δεν ήταν

εκείνος που εν τέλει έκανε την Επανάσταση; Εκτός κι αν η Επανάσταση ήταν η κότα και ο λαός το αυγό, όπως συνέβη με την Αμερικανική Επανάσταση (που γέννησε ένα έθνος), αλλά δεν συνέβη ούτε με την αγγλική ούτε με τη γαλλική, που τις έκαναν ο αγγλικός λαός και ο γαλλικός λαός, όπως άλλωστε ο ελληνικός λαός έκανε την ελληνική.

Λέτε ότι «ένα έθνος με την επανάσταση εγκαινιάζει την ύπαρξή του». Δηλαδή ο Πλήθων έλεγε μπαρούφες, ο Ερωτόκριτος το ίδιο, ο Ελ Γκρέκο θα μπορούσε να λέγεται Αλ Πατσίνο κι απ’ το Ζάλογγο πηδάγανε άλμα εις βάθος; Με την επανάσταση ένα έθνος, αγαπητέ μου κύριε Υπουργέ, «δεν εγκαινιάζει την ύπαρξή του», εγκαινιάζει την ελευθερία του. Οσο για την «ύπαρξή» του, πριν αυτή να γίνει «πολιτική ύπαρξη», διά της Επανάστασης, εξακολουθούσε να υπάρχει, όπως μπορεί να σας διαβεβαιώσει του «Κίτσου η μάνα», ακόμα και μέσα απ’ τον θρήνο του και μέσα απ’ το πένθος του. Δεν λέω για τη γλώσσα του, λόγια και δημώδη. Πόσα αρχαία αποφθέγματα είχαν μεταπλασθεί σε λαϊκές παροιμίες; Στο πλαίσιο ποιας ασυνέχειας και ποιου διασπασμένου πολιτισμού;

Αλλά τι να λέμε μέρα που είναι σήμερα και να σας χαλάμε τη γιορτή… Οι ομοϊδεάτες σας είναι πιο προσεχτικοί, να μη χαλάνε καρδιές. «Οι Ελληνες είμαστε ένας πληθυσμός(!) παλαιός» γράφει ο ένας. Σωστόν! Και ο πληθυσμός των Νεάντερταλ παλαιότερος! «Ο λαός υπάρχει διότι έχει ηγέτη» γράφει ο άλλος. Χρονιάρες μέρες και οι εφημερίδες βρίθουν απ’ τη φιλελεύθερη αστική αντίληψη που εκπροσωπείτε. «Ανάμεσα στον λαό και τον ηγέτη οι θεσμοί περιττεύουν». Λογικόν. Διότι ο λαός είναι λαϊκιστής κι αν δεν έχει τον «πατερούλη του» τα χάνει. «Ο λαός είναι μια έννοια πιο ρευστή και μυστήρια απ’ το έθνος»! Σωστόν και νουνεχές. Πιο μεταφυσικά δεν θα το έλεγαν ούτε οι φασίστες.

Ομως, μη σας στεναχωρώ, μέρα γιορτής. Και ποιος είμαι άλλωστε εγώ να αντιλέγω στο στερεότυπο που τριάντα χρόνια τώρα κυριαρχεί στο κράτος (που θέλει ραγιάδες), στα ΑΕΙ (που θέλουν «αυλές») και στις τέχνες (που επιδοτούνται). Κύριε Υπουργέ, σας ομολογώ ότι κουράστηκα και βαρέθηκα να κάνω την ασπιρίνη απέναντι στον καρκίνο. Μια ακόμα ηττημένη φωνή είναι οι εθνολαϊκιστές φαιοκόκκινοι σαν και του λόγου μου. Κάντε δουλειά σας, κάντε δουλειά σας! και ζήτωσαν ο Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Μάξιμος ο Γραικός και η φυλλάδα του Μεγαλέξανδρου, όλοι τους ένδοξα τέκνα του διαφωτισμού…

Πηγή: www.enikos.gr