Η ανατροπή λοιπόν την οποία έφερναν οι χριστιανοί (ανατροπή η οποία ηχούσε σαν παραλογισμός και σαν υπονόμευση των κοινωνιών) συνίστατο στον ισχυρισμό τους ότι η χριστιανική πίστη δεν αποτελεί το πιστεύω μιας επιμέρους ιθαγένειας ούτε μια φυλετική θρησκεία, αλλά ένα μήνυμα οικουμενικό και πανανθρώπινο: το μήνυμα της Ανάστασης και της προσδοκίας θανάτωσης κάθε θανάτου. Αυτό το μήνυμα γεννούσε πρόσκληση σε κάθε άνθρωπο κάθε ιθαγένειας, να επιλέξει προσωπικά τι τον πείθει ως αλήθεια και σε ποιο νόημα ζωής θα προσανατολίσει τον εαυτό του και την ιθαγένειά του. Στην χριστιανική οπτική δηλαδή το υποκείμενο καλείται να διακρίνει, ακόμα και μέσα στο σπιτικό του, μεταξύ δυνάμεων που το σκλαβώνουν και δυνάμεων που το ελευθερώνουν. Έτσι, αυτό αποτελούσε ανθρωπολογική επανάσταση με χειροπιαστές συνέπειες, καθόσον μπορούσε να οδηγήσει σε σύγκρουση του υποκειμένου με την κατεστημένη τάξη της κολεκτίβας του. Τέτοια ρήξη καταγράφουν οι αφηγήσεις της Μαρίνας και της Μαρκέλλας του καλοκαιριού (όπως και άλλων γυναικών, σαν την Βαρβάρα του χειμώνα). Τέτοιες αγίες εκτελέστηκαν από τους πατεράδες τους ή παραδόθηκαν στον εκτελεστή από τους πατεράδες τους, ακριβώς διότι επέλεξαν την χριστιανική πίστη (δηλαδή προσανατολισμό άλλον από τον δεδομένο της κολεκτίβας) κι έτσι ήρθαν σε ρήξη με την πατρική εξουσία η οποία φρουρούσε τα δεδομένα της κολλεκτίβας. Η απειθαρχία τους ήταν πράξη συγκλονιστική, αν λάβουμε υπόψη ότι η γυναίκα –είτε έγγαμη είτε άγαμη– ήταν υπεξούσια κάποιου άντρα. Ακόμα και αφηγήσεις για νεαρές χριστιανές οι οποίες αρνούνταν τον γάμο τον οποίον οι επικυρίαρχοί τους είχαν αποφασίσει για αυτές, και αντ’ αυτού επέλεγαν την παρθενία (με τιμωρία τους το μαρτύριο), δεν αφορούν την ανόητη συζήτηση, αν τάχα θεωρούσαν αμαρτωλό το σεξ, αλλά την συγκλονιστική ανατροπή για την οποία μιλάμε: ο υπεξούσιος να ανυψωθεί σε πλοηγό του εαυτού και της ζωής του.
πηγή: https://anastasiosk.blogspot.com/2024/07/blog-post_139.html#more
Θεματολογικές ετικέτες