9 Ιουλίου 2024 Αββαείο Αγίας Σεσίλια, Ryde
Ωσηέ 8.4-13: Ο Εφραίμ έχτισε το ένα θυσιαστήριο μετά το άλλο.
Ματθαίος 9.32-37: Το κάνει μέσω του άρχοντα των δαιμόνων.
Εκ πρώτης όψεως τα σημερινά αναγνώσματα μπορεί να φαίνονται εγκλωβισμένα στο χρόνο, περιγραφές ενός πολιτισμικού παρελθόντος αρχαίων ειδωλολατρειών. Στην πραγματικότητα είναι διαχρονικά. Αυτό που αντιμετωπίζουμε είναι το αιώνιο πρόβλημα που έχει ο αληθινός Θεός προσπαθώντας να διαπεράσει το περιτύλιγμα των αυτοδημιούργητων βεβαιοτήτων του ανθρώπου.
Ο Εφραίμ “έχτισε τον έναν βωμό μετά τον άλλον” σε έναν θεό κατ’ εικόνα του. Έναν προσεκτικά μελετημένο, λογικό, συγκρατήσιμο, ασφαλιστικό-μεσίτη θεό που θεωρήθηκε εγγυητής της ευημερίας! Δεν θα ήταν καθόλου δύσκολο να βρει κανείς αναλογίες στη δυτική κοινωνία σήμερα.
Οι άνθρωποι όταν ο Ιησούς έδωσε τη δυνατότητα σε έναν μουγκό να μιλήσει, αναφώνησαν: “Από τον άρχοντα των δαιμόνων έγινε αυτό”. Δεν είχαν καμία πραγματική αντίληψη για μια θεϊκή υπηρεσία, που να κυβερνά καλοπροαίρετα τα φαινόμενα. Η μόνη αντίδρασή τους σε μια δύναμη που ανατρέπει το status quo, είτε για καλό είτε για κακό, ήταν η σκέψη: “Αυτό είναι κακό, πολύ κακό”, καθώς η μεταμόρφωση πραγμάτων και ανθρώπων θεωρούνταν πέρα από τα όρια της πιθανότητας και δυνατότητας. Και πάλι, δεν θα ήταν δύσκολο να βρεθούν σύγχρονοι παραλληλισμοί.
Τι αντίθεση με την αληθινή θρησκεία! Τι αντίθεση με την τρέλα του να θέλει κανείς, ας πούμε, να αποκαταστήσει τη μοναστική ζωή και τη Χάρη μέσα στις ζυμώσεις της μετεπαναστατικής Γαλλίας, σε μια χώρα που μοχθεί να βρει ξανά την εταιρική της ισορροπία μετά από μια φρενίτιδα αδελφοκτόνου τρέλας, με τόσα πολλά πιο επείγοντα πράγματα!. Να ασχοληθεί για την παροχή εγκαταστάσεων και χώρων για γυναίκες και άνδρες να ψάλλουν ψαλμούς τη νύχτα!
Σήμερα γιορτάζουμε τη γιορτή της Παναγίας της Πρόνοιας, ειδικά για τη Σύνοδο του Solesmes. Θυμόμαστε πώς ο Dom Guéranger, αυτός ο ατρόμητος και ρεαλιστής οραματιστής, γονάτισε σε έναν ρωμαϊκό δρόμο μπροστά σε μια εικόνα της Μητέρας του Θεού στις 9 Ιουλίου 1837, καθώς περνούσαν οι άμαξες των καρδιναλίων που πήγαιναν στο κονκλάβιο, αναθέτοντας το μεγάλο ιδρυτικό του έργο στη Μαρία, την ταπεινή δούλη που έχτισε την ύπαρξή της στη βεβαιότητα ότι ο Θεός μπορεί να ανατρέψει τις ισορροπίες, να εξυψώσει τα ταπεινά πράγματα και να καταρρίψει τα είδωλα των υπερήφανων.
Μακάρι να είχαμε λίγη περισσότερη από αυτή την έμπιστη, γαλήνια, θεοπροσηλωμένη, σκοτεινή τρέλα στην Εκκλησία σήμερα. Ποιος ξέρει τι θα μπορούσε να συμβεί. Ο καθένας μας μπορεί να ξεκινήσει εξετάζοντας τον εαυτό του. Πρόσφατα με βοήθησε να το κάνω αυτό ένα ποίημα στην τελευταία συλλογή του π. Paul Murray. Ονομάζεται “Εξομολόγηση ενός νηφάλιου μοναχού”. Είναι ο θρήνος ενός αφιερωμένου ανθρώπου που έχει κολλήσει στις δικές του πολύ λογικές αντιλήψεις. Επιτρέψτε μου να το μοιραστώ μαζί σας:
Αφού έπινα για χρόνια…
το νέο κρασί του Λόγου σου
Θα έπρεπε να είμαι μεθυσμένος, να παραπαίω…
σαν ένας ιερός ανόητος,
μεθυσμένος
από ευγνωμοσύνη και δοξολογία.
Αλλά, μακριά από την επίτευξη
αυτής της «τρελής», αυτής της ακατάστατης κατάστασης
της χαράς, παρέμεινα
ένας σκλάβος
σε κανόνες και μορφές, ένας ανόητος…
του πνεύματος. Λογικός. Σωστός.
Από αυτή τη μοίρα ας μας διαφυλάξει ο Κύριος, με τη μεσολάβηση της Παναγίας της Πρόνοιας. Αμήν.
Θεματολογικές ετικέτες