(Το βιβλίο της ζωής…επικήδειος στον κύριο Παν. Νούσια)
Ήρθαμε στο Ναό του αγίου Βασιλείου Καμαρίνας να κηδεύσουμε, να φροντίσουμε δηλαδή πνευματικά, τον συγγενή (σύζυγο – πατέρα – αδελφό) και για εμάς τους υπολοίπους γνωστό, κύριο Παναγιώτη Νούσια.
Ο κυρ Παναγιώτης είχε την ευτυχία μιας μακράς ζωής 95 χρόνων! Γεννήθηκε μέσα σε ένα πλήθος αδελφών σε μια εποχή με συνθήκες στέρησης. Κατάφερε να γίνει αστυνομικός, αλλά δεν ξέχασε τα δεδομένα της οικογενειακής τους συνθήκης. Νοιάστηκε και φρόντισε τα αδέλφια του και με τα επικρατούντα κοινωνικά στάνταρς, την, με ευρεία έννοια, υπόληψη της οικογένειας της πατρικής. Και της προσωπικής βέβαια που δημιούργησε με την Ασπασία. Η Ασπασία του ήταν ευλογία, αφού ανεξαρτήτως των ανθρωπίνων τριβών, ήταν σ’ όλη τους την ζωή, στύλος υπομονής και εργατική μέλισσα. Από την σχέση τους πρόεκυψαν και αναδείχθηκαν ο Γρηγόρης και ο Γιώργος, άνθρωποι με σωστό και υγιή προσανατολισμό, άνθρωποι κατά πρόθεσιν της Εκκλησίας, χριστιανοί με αυτεπίγνωση, γεγονός για το οποίο και οι δυο τους, Παναγιώτης και Ασπασία, καμάρωναν και καμαρώνουν. Μέχρι τις τελευταίες ώρες του Παναγιώτη η Ασπασία ήταν κερί αναμμένο δίπλα του, όπως και τα παιδιά του. Ήταν μακάριος και αξιοζήλευτος σ’ αυτό, ο κυρ Παναγιώτης.
Κάθε άνθρωπος κάνει και καλά πράγματα κάνει και άσχημα πράγματα.
Κάθε άνθρωπο κάποιοι τον εκτιμούν και τον αγαπούν, κάποιοι όχι και τόσο. Μερικοί καθόλου. Όλα αυτά είναι γνώμες ανθρώπινες. Όταν όμως το βιβλίο της ζωής μας κλείσει, το παίρνει στα χέρια του ο Θεός. Μέχρι τότε ήταν στα δικά μας χέρια.
Γιατί το παίρνει; Για να μας πει… Για να δω τι γράφεις…!!;; Κάποια γραμμένα, όπως είπα, υπάρχει πιθανότητα και ενδεχόμενο να είναι άσχημα. Ο Χριστός μέσα στα νέα υπαρξιακά δεδομένα θα μας πει και σε μας όταν έρθει η ώρα μας και σε εκείνον τώρα: Επιμένεις σ’ αυτά που έγραψες; Τα θεωρείς δικά σου; Ταυτίζεσαι μ’ αυτά;
Η σχέση του ανθρώπου με τον Θεό έχει δυο επίπεδα. Το πρώτο, το εδώ, που ο Θεός είναι αόρατος στα μάτια μας, δάσκαλος σε εμάς με το Ευαγγέλιο, και το δεύτερο, «το εκεί», που είναι η αιωνιότητα η οποία δεν είναι κήπος με καλούς ανθρώπους αλλά συνάντηση, του καθ’ ενός μας, με τον ΟΝΤΩΣ άνθρωπο και την πραγματική Ζωή, που είναι ο Χριστός.
Στο πρώτο επίπεδο η μάχη δίνεται με το πόσο εμπιστευόμαστε τον δάσκαλο – Ευαγγέλιο. Στο δεύτερο, πάλι το θέμα εμπιστοσύνης – πίστης ξανατίθεται! Η συνάντηση με τον Λόγο (σ’ αυτή την ζωή) και η συνάντηση με το πρόσωπο του Χριστού [στην άλλη ζωή – ΑΛΛΗ, μόνον όσον αφορά τις συνθήκες. Η Ζωή είναι μια και είναι ο Χριστός. Αιωνιότητα δεν είναι κάτι αλλά κάποιος], αυτές οι συναντήσεις, θέτουν πάντα το θέμα εμπιστοσύνης!
Ο ληστής στον Σταυρό είναι το πιο κραυγαλέο παράδειγμα εμπιστοσύνης, η οποία γεννάει αυτοπαράδοση στον Χριστό, που διαγράφει το μαύρο μητρώο, τα κωλύματα, και τις αγκυλώσεις που μας κάνουν δυσκίνητους στον άμεσα εναγκαλισμό του Χριστού!
Έτσι και για μας το “μνήσθητι μου” είναι «κλειδί που ανοίγει» την «πόρτα» του Παραδείσου. Είναι η χαρά που γεννιέται από την συνάντηση με πρόσωπο αγαπημένο.
Ήρθαμε όλοι εμείς όπως προείπα, να προσευχηθούμε η συνάντηση σήμερα του κυρ Παναγιώτη με τον Χριστό να έχει αίσια έκβαση, από εμπιστοσύνη προς τον Χριστό εκ μέρους του κυρ – Παναγιώτη, που θα διαφοροποιηθεί από τα τυχόν λάθη – αμαρτίες του (ποιος άνθρωπος δεν έχει;) και θα πει στον Χριστό, αυτό που κάθε μέρα λέμε: Γεννηθήτω το θέλημα Σου.
Του το ευχόμαστε ολόψυχα. Προσευχόμαστε για ειρήνη στην ψυχή της Ασπασίας, και για γαλήνη στους γιους του, τις νύφες του, και τις εγγονές του. ΑΜΗΝ.
Θεματολογικές ετικέτες