Σήμερα το Ευαγγέλιο μας παρουσιάζει τον Ιησού στη βάρκα με τους μαθητές, στη λίμνη Τιβεριάδα. Μια ισχυρή καταιγίδα ΕΠΙΠΙΠΤΕΙ απροσδόκητα, και η βάρκα κινδυνεύει να βυθιστεί. Ο Ιησούς, που κοιμόταν, ξυπνάει, απειλεί -πατάσσει τον άνεμο και όλα ηρεμούν και πάλι (πρβλ. Μκ 4,35-41).
Αλλά στην πραγματικότητα, δεν ξυπνάει Εκείνος, Τον ξυπνούν εκείνοι! Με μεγάλο φόβο, οι μαθητές είναι αυτοί που ξυπνούν τον Ιησού. Το προηγούμενο βράδυ, ήταν ο ίδιος ο Ιησούς που είπε στους μαθητές να μπουν στη βάρκα και να διασχίσουν τη λίμνη. Ήταν ειδικοί, ήταν ψαράδες και αυτό ήταν το περιβάλλον διαβίωσής τους, αλλά μια καταιγίδα θα μπορούσε να τους βάλει σε δυσκολία. Φαίνεται ότι ο Ιησούς θέλει να τους θέσει σε δοκιμασία. Ωστόσο, δεν τους αφήνει μόνους- παραμένει μαζί τους στη βάρκα, ήρεμος- μάλιστα, κοιμάται κιόλας. Και όταν ξεσπά η καταιγίδα, τους καθησυχάζει με την παρουσία Του, τους ενθαρρύνει, τους παρακινεί να έχουν περισσότερη πίστη και τους συνοδεύει πέρα από τον κίνδυνο. Μπορούμε όμως να θέσουμε το εξής ερώτημα: γιατί ο Ιησούς ενεργεί με αυτόν τον τρόπο;
Για να ενισχύσει την πίστη των μαθητών και να τους κάνει πιο θαρραλέους. Πράγματι, αυτοί – οι μαθητές – βγαίνουν από αυτή την εμπειρία με μεγαλύτερη επίγνωση της δύναμης του Ιησού και της παρουσίας Του ανάμεσά τους, και ως εκ τούτου πιο δυνατοί και πιο έτοιμοι να αντιμετωπίσουν εμπόδια, δυσκολίες, συμπεριλαμβανομένου του φόβου να τολμήσουν να διακηρύξουν το Ευαγγέλιο. Έχοντας ξεπεράσει αυτή τη δοκιμασία μαζί Του, θα ξέρουν πώς να αντιμετωπίσουν πολλές άλλες, ακόμη και μέχρι το σταυρό και το μαρτύριο, για να φέρουν το Ευαγγέλιο σε όλους τους λαούς.
Και ο Ιησούς κάνει το ίδιο και με εμάς, ιδίως στη Θεία Ευχαριστία: Μας συγκεντρώνει γύρω Του, μας δίνει το Λόγο Του, μας τρέφει με το Σώμα και το Αίμα Του, και στη συνέχεια μας καλεί να βάλουμε πλώρη, να μεταδώσουμε όλα όσα ακούσαμε και να μοιραστούμε αυτά που λάβαμε με όλους, στην καθημερινή ζωή, ακόμη και όταν είναι δύσκολη. Ο Ιησούς δεν μας χαρίζει τις αντιφάσεις, αλλά, χωρίς ποτέ να μας εγκαταλείπει, μας βοηθά να τις αντιμετωπίσουμε. Μας κάνει θαρραλέους. Έτσι κι εμείς, ξεπερνώντας τες με τη βοήθειά Του, μαθαίνουμε όλο και περισσότερο να κρατιόμαστε πάνω Του, να εμπιστευόμαστε τη δύναμή Του, που ξεπερνά κατά πολύ τις δυνατότητές μας, να ξεπερνάμε τις αβεβαιότητες και τους δισταγμούς, τα κλεισίματα και τις προκαταλήψεις, και το κάνει αυτό με θάρρος και μεγαλείο καρδιάς, για να πούμε σε όλους ότι η Βασιλεία των Ουρανών είναι παρούσα, είναι εδώ, και ότι με τον Ιησού στο πλευρό μας μπορούμε να την κάνουμε να μεγαλώσει μαζί, πέρα από όλα τα εμπόδια.
Ας αναρωτηθούμε, λοιπόν: Σε περιόδους δοκιμασίας, μπορώ να θυμηθώ τις φορές που έχω βιώσει, στη ζωή μου, την παρουσία και τη βοήθεια του Κυρίου; Ας το σκεφτούμε… Όταν έρχεται μια καταιγίδα, αφήνω τον εαυτό μου να κατακλυστεί από την αναταραχή ή προσκολλώμαι σ’ Αυτόν – αυτές τις εσωτερικές καταιγίδες, όχι; – προσκολλώμαι σ’ Αυτόν για να βρω ηρεμία και γαλήνη, μέσα στην προσευχή, τη σιωπή, την ακρόαση του Λόγου, τη λατρεία και την αδελφική ανταλλαγή πίστης;
Είθε η Παρθένος Μαρία, η οποία υποδέχθηκε το θέλημα του Θεού με ταπεινότητα και θάρρος, να μας δώσει, στις δύσκολες στιγμές, τη γαλήνη της αυτοπαράδοσης σ’ Αυτόν. ΑΜΗΝ
Θεματολογικές ετικέτες