π. Cyril Gordien ή το θάρρος των δακρύων
Ο αρθρογράφος μας Henri Quantin διάβασε το βιβλίο – πνευματική διαθήκη του π. Cyril Gordien, “Le Courage d’une foi”- «Το θάρρος της πίστης». Στα δάκρυα του νεαρού ιερέα που χτυπήθηκε από την ασθένεια, ο συγγραφέας είδε την κραυγή μιας ψυχής που υποφέρει, αλλά και το περίγραμμα ενός ανθρώπου πίσω από την ιεροσύνη του, την απερίγραπτη χαρά ενός υπηρέτη που κλήθηκε από τον Δάσκαλό του.
«Αν δεν έχετε κλάψει ποτέ επειδή δεν αγαπάτε τον Θεό, κάτι λείπει από τη δύναμη της πίστης σας», μας λέει ο π. Cyril, για να προτρέψει λίγο παρακάτω τους νέους σχετικά με τις δοκιμασίες που μπορεί να τους κατακλύσουν: «Μην ντρέπεστε να κλάψετε. Ο Άγιος Απόστολος Πέτρος έκλαψε. Ο Ιησούς έκλαψε. Μπορούμε να σταθούμε όρθιοι μόνο χάρη στον Θεό. Αυτή είναι η πηγή του θάρρους μας»!… Για να μας πει προς το τέλος του βιβλίου του: «Συχνά φωνάζω στον Κύριο, και μερικές φορές κλαίω κι εγώ. Οι δοκιμασίες είναι δύσκολες. Δεν επαναστατώ εναντίον του Θεού, αλλά τολμώ να φωνάξω, όπως οι ψαλμωδοί. Η κραυγή της πάσχουσας ψυχής είναι επίσης μια προσευχή»!
Αυτά τα δάκρυα, σε ένα βιβλίο που είναι στιβαρό και όχι γλυκανάλατο και αποφεύγει την παγίδα του θρήνου για την εποχή μας, πιστοποιούν παραδόξως την πρόσκληση για το θάρρος της πίστης. Η δύναμη του π. Cyril λάμπει σε τέτοιο βαθμό, ώστε θα μπορούσε κανείς να φανταστεί μερικές φορές μια ελαφρώς βολονταριστική αποφασιστικότητα, απομακρυσμένη από τις ανθρώπινες αδυναμίες λόγω της αποφασιστικότητας. Το να βλέπουμε όμως μόνο μια ισχυρή ατομική θέληση, όταν η επιμονή της αποστολής του π. Cyril αντλείται εξ ολοκλήρου από τη θεία πηγή, ιδίως από τη Θεία Ευχαριστία, είναι μία πολύ κακή ανάγνωση του βίου του.
Αυτό που είναι το πιο εντυπωσιακό στο βιβλίο «Το θάρρος της πίστης» είναι η αυταπάρνηση του ιερέα μπροστά στον Κύριο που υπηρετεί. Δεν υπάρχει καμία μεγαλοστομία, καμία αναζήτηση υφολογικού αποτελέσματος, καμία παραπλάνηση, καμία νεανική δημαγωγία με την ελπίδα να τραβήξει το βλέμμα ή την συμπάθεια του παγκοσμίου πνεύματος. Με κάθε φράση αναδύεται η ίδια απόδειξη: ο π. Cyril δεν είναι ποτέ μαθητής του εαυτού του, αλλά πάντα του Χριστού και της Εκκλησίας. Λίγα βιβλία αποκαλύπτουν σε τέτοιο βαθμό πώς ένας ιερέας μπορεί να έχει μια πολύ υψηλή ιδέα για την ιεροσύνη χωρίς να έχει υψηλή ιδέα για τον εαυτό του. Δεν υπάρχει καλύτερη θεραπεία για τον περιβόητο “κληρικαλισμό” στον οποίο ο καθένας προσπαθεί να χωρέσει όλες τις προσωπικές του μάχες ενάντια στις αδυναμίες ορισμένων ιερέων. Τα λόγια του π. Cyril δεν είναι λόγια ενός ηγέτη που λατρεύεται ως είδωλο, ενός διασκεδαστή που λατρεύεται για την κιθάρα του ή ενός υπερσυντηρητικού που «αγιοποιείται εκ των προτέρων για το ράσο του», αλλά ενός ιερέα που υπηρετεί την Αλήθεια και που γνωρίζει ότι αυτή είναι απείρως μεγαλύτερη από τον εαυτό του. Η δύναμη κάθε πρότασης έγκειται στην πρόσδεσή της στην προσευχή, στα Μυστήρια, στον λόγο του Θεού. Ο π. Cyril παραθέτει τη Βίβλο και τους αγίους. Χωρίς κόλπα, χωρίς υποταγή στη σχεδόν τυραννική υποχρέωση να κάνει αστεία. Ο Χριστός έχει τα λόγια της αιώνιας ζωής, και αυτό είναι αρκετό.
Μια απερίγραπτη χαρά
Ένας αυστηρός ιερέας; Σίγουρα όχι, αλλά ένας άνθρωπος που δεν μπερδεύει τη χαρά με τη διασκέδαση, που προτιμά το καταπραϋντικό χαμόγελο της Μαρίας από το παχύ γέλιο των ψευτοευτυχισμένων. Η χαρά που μεταδίδει ο π. Cyril είναι χρωματισμένη με σοβαρότητα. Η σοβαρότητα κάποιου που γνωρίζει ότι πρέπει να δοθεί μια ηρωική μάχη, ότι όλοι απειλούνται από την αποθάρρυνση –«το απόλυτο όπλο του διαβόλου»- ότι οι λύκοι έχουν παρεισφρήσει ακόμη και μεταξύ των κληρικών, ότι το πιο δύσκολο πράγμα είναι να υποφέρεις για την Εκκλησία… Η χαρά κάποιου που μαρτυρεί με όλο του το είναι ότι «ο Χριστός δεν παίρνει τίποτα και δίνει τα πάντα». Η χαρά εκείνου που τραγουδά, μαζί με τον ψαλμωδό, ότι “και αν περπατήσω στην κοιλάδα της σκιάς του θανάτου, δεν θα φοβηθώ κανένα κακό”. Μια χαρά που δεν μπορεί ποτέ να θεωρηθεί δεδομένη, που δεν προέρχεται από μια φυσική προδιάθεση για ευθυμία, αλλά που η πίστη μάς κάνει να παρακαλάμε γονατιστοί, και προέρχεται από Εκείνον που μόνο Αυτός μπορεί να τη δώσει! «Αν μερικές φορές εμφανίζεται η θλίψη, ζητώ από τον Κύριο να τη μετατρέψει σε χαρά». Χαρά που, εν ολίγοις, τρέφεται από τα δάκρυα που μεταμορφώνει. Γνωρίζοντας από πού πηγάζει η χαρά του και τι παραδοχή αδυναμίας συνεπάγεται, ο ιερέας μπορεί στη συνέχεια να τη δώσει στους πιστούς με όλη της τη δύναμη, χωρίς να αντλεί την παραμικρή δόξα από αυτήν.
«Υπηρέτης της χαράς Σου, σε δοξάζω με όλη μου την καρδιά». Με αυτά τα λόγια, ο π. Cyril Gordien κλείνει την πνευματική του διαθήκη. Αυτή η τελική ευλογία είναι γεμάτη από τα δάκρυα που χύθηκαν και τις χαρές που καλωσορίστηκαν. Από τώρα και στο εξής, ενισχύεται επίσης από τον Γολγοθά που έζησε μέχρι τα βάθη του θανάτου. Λαμβάνεται επομένως με τη βεβαιότητα ότι η καρποφορία αυτής της ιεροσύνης απέχει πολύ από το να εξαντληθεί.
Πηγή: aleteia.org
Θεματολογικές ετικέτες