Όμορφη ομιλία του Πάπα για να διαλογιστούμε (χωρίς φόβο) για τον θάνατο και τους νεκρούς στη μορφή του καλού ληστή!
“Ιησού, θυμήσου με όταν έρθεις στη βασιλεία σου” (Λουκ. 23:42). Αυτά είναι τα τελευταία λόγια που είπε στον Κύριο ένας από τους δύο άνδρες που σταυρώθηκαν μαζί του. Δεν ήταν τα λόγια ενός από τους μαθητές του Ιησού που τον ακολούθησαν στους δρόμους της Γαλιλαίας και μοιράστηκαν μαζί του το ψωμί στο Μυστικό Δείπνο. Αντιθέτως, ο άνθρωπος που είπε αυτά τα λόγια στον Κύριο ήταν ένας εγκληματίας, κάποιος που τον συνάντησε μόνο στο τέλος της ζωής του, κάποιος του οποίου δεν γνωρίζουμε καν το όνομα.
Ωστόσο, στο Ευαγγέλιο, τα τελευταία λόγια αυτού του “παρείσακτου” ξεκινούν έναν διάλογο γεμάτο αλήθεια. Ακόμα και όταν ο Ιησούς “συναριθμείται με τους παραβάτες” (Ησ. 53:12), όπως είχε προφητεύσει ο Ησαΐας, ακούγεται μια απροσδόκητη φωνή που λέει: “Εμείς λαμβάνουμε τον οφειλόμενο μισθό των πράξεών μας- αυτός όμως δεν έκανε τίποτα κακό” (Λουκ. 23:41). Έτσι έγινε. Αυτός ο καταδικασμένος εγκληματίας αντιπροσωπεύει όλους εμάς- ο καθένας μας μπορεί να αντικαταστήσει το όνομά του με το δικό του. Ωστόσο, ακόμα πιο σημαντικό, μπορούμε να κάνουμε την έκκλησή του δική μας: “Ιησού, θυμήσου με”. Κράτα με ζωντανό στη μνήμη σου. “Μη με ξεχάσεις”.
Ας στοχαστούμε πάνω σε αυτή τη λέξη: θυμήσου! Θυμάμαι σημαίνει “οδηγώ πίσω στην καρδιά”, μεταφέρω στην καρδιά. Αυτός ο άνθρωπος, που σταυρώθηκε δίπλα στον Ιησού, μετέτρεψε τον τρομερό πόνο του σε προσευχή: “Βάλε με στην καρδιά σου, Ιησού”. Τα λόγια του δεν αντανακλούσαν αγωνία και ήττα, αλλά ελπίδα. Αυτός ο εγκληματίας, που πέθανε ως μαθητής της τελευταίας ώρας, επιθυμούσε μόνο ένα πράγμα: να βρει μια φιλόξενη καρδιά. Αυτό ήταν το μόνο που τον ενδιέφερε καθώς βρισκόταν ανυπεράσπιστος μπροστά στο θάνατο. Ο Κύριος άκουσε την προσευχή του αμαρτωλού, ακόμη και στο τέλος, όπως κάνει πάντα. Η καρδιά του Χριστού – μια ανοιχτή, όχι κλειστή καρδιά – τρυπημένη από τον πόνο, ανοίχτηκε για να σώσει τον κόσμο. Πεθαίνοντας ο ίδιος, ήταν ανοιχτός στη φωνή ενός ετοιμοθάνατου ανθρώπου. Ο Ιησούς πεθαίνει μαζί μας γιατί πέθανε για εμάς.
Σταυρωμένος παρά την αθωότητά του, ο Ιησούς απάντησε στην προσευχή ενός ανθρώπου που σταυρώθηκε για την ενοχή του: “Αληθινά, σου λέω, σήμερα θα είσαι μαζί μου στον Παράδεισο” (Λουκ. 23:43). Η μνήμη του Ιησού είναι αποτελεσματική επειδή είναι πλούσια σε έλεος. Καθώς η ζωή ενός ανθρώπου φτάνει στο τέλος της, η αγάπη του Θεού χαρίζει την ελευθερία από τον θάνατο. Αυτός που ήταν καταδικασμένος είναι τώρα λυτρωμένος. Ο παρείσακτος γίνεται συνταξιδιώτης- μια σύντομη συνάντηση στο σταυρό οδηγεί στην αιώνια ειρήνη. Αυτό μας κάνει να σκεφτούμε λίγο. Πώς συναντώ τον Ιησού; Ή ακόμα καλύτερα, πώς αφήνω τον εαυτό μου να συναντηθεί με τον Ιησού; Επιτρέπω στον εαυτό μου να με συναντήσει ή κλείνομαι στον εγωισμό μου, στον πόνο μου, στην αυτάρκειά μου; Έχω μια αίσθηση της αμαρτωλότητάς μου που μου επιτρέπει να με συναντήσει ο Κύριος ή αισθάνομαι δίκαιος και λέω: “Δεν είσαι εδώ για να με υπηρετήσεις. Προχώρα”;
Ο Ιησούς θυμάται αυτούς που σταυρώνονται στο πλευρό του. Η συμπόνια του μέχρι την τελευταία του πνοή μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε ότι υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι να θυμόμαστε τους ανθρώπους και τα πράγματα. Μπορούμε να θυμόμαστε τα λάθη μας, τις εκκρεμότητες, τους φίλους και τους εχθρούς μας. Αδελφοί και αδελφές, ας αναρωτηθούμε σήμερα πριν από αυτή τη σκηνή από το Ευαγγέλιο: Πώς κουβαλάμε τους ανθρώπους στην καρδιά μας; Πώς θυμόμαστε εκείνους που ήταν στο πλευρό μας στα γεγονότα της ζωής μας; Κρίνω; Διαχωρίζω; Ή τους καλωσορίζω;