Όταν καθόμαστε σ’ ένα λιμάνι πούχει μπροστά του ανοιχτό πέλαγος και βλέπουμε ένα καράβι να λύνει τα σχοινιά, που το κρατούν στο λιμάνι και να αναχωρεί, εμείς που είμαστε στην παραλία, το βλέπουμε να ξεμακραίνει στον ορίζοντα και σιγά-σιγά να μικραίνει. Να χάνεται τμηματικά και τελικώς κάποια στιγμή να εξαφανίζεται ολόκληρο από τα μάτια μας. Βέβαια όλοι ξέρουμε ότι παρ’ ότι εμείς δεν το βλέπουμε, εκείνο συνεχίζει το ταξίδι του.
Χθες το βράδυ η Γεωργία μπήκε στο καράβι της ζωής της, έλυσε τα σχοινιά και έφυγε. Έφυγε για την άλλη πλευρά της πραγματικότητος. Για την μόνη πραγματική πραγματικότητα. Όταν ο Μωυσής ρωτάει τον Χριστό: Πες μου ποιος είσαι; Ο Χριστός του απαντάει: Ο ΩΝ (αυτό που γράφουμε στις εικόνες), δηλαδή: η μόνη πραγματικότητα. Κάθε τι άλλο ακόμα και άυλο, όπως τα όνειρα, η νιότη και η ανεξαρτησία, τελικά ξεθωριάζουν και τελειώνουν.
Η ζωή είναι ένα σχολείο. Η απώλεια είναι ένα βασικό μάθημα του σχολικού προγράμματος. Όσο και αν το θέλουμε δεν γίνεται, δεν μπορούμε να αποφύγουμε την απώλεια. Ο θάνατος αγαπημένου μας προσώπου είναι σίγουρα από τις πιο σπαραξικάρδιες εμπειρίες της ζωής.
Η Γεωργία ήταν άνθρωπος με ψυχική δύναμη και δυναμισμό. Στις κουβέντες μας, στο διάστημα των πέντε ετών που την γνώρισα (ήταν πρόεδρος των γονέων του Β΄ Δημοτικού Σχολείου, που είναι στην ενορία μας), γνώρισα έναν άνθρωπο ειλικρινή και ατόφιο, με οξυδερκές μυαλό και μάτι, που έψαχνε τα καίρια και την μόνη πραγματικότητα. Η πίστη της ωρίμασε από επιλογή και από τις συνθήκες, πράγμα που ομολογούσε ελεύθερα. Η πίστη τής έδινε αληθινή δύναμη αφού σιγά-σιγά γνώριζε το ποιοι είμαστε και τι θέση έχουμε στον κόσμο.
Την Μεγ. Πέμπτη, που μιλήσαμε, ουσιαστικά τελευταία φορά, μου έλεγε: Όταν νοιώθουμε την ανάγκη να συσσωρεύσουμε υλικά αγαθά, τότε έχουμε ξεχάσει όλα αυτά που είμαστε. Πρέπει να θυμόμαστε πως η δύναμή μας βγαίνει από τη γνώση, ότι τα πάντα γύρω μας είναι στην τάξη του Θεού και το νόημα της ζωής όλων μας ξετυλίγεται, ακριβώς όπως θα έπρεπε να ξετυλιχθεί. Απλά σκεφτόταν ότι η αναχώρησή της θα θλίψει και θα πιέσει την οικογένειά της (γι’ αυτό «κρυβόταν» και σ’ ένα διάστημα του καρκίνου στην αρχή). Σκεφτόταν τον Δημήτρη και την εφηβεία του, την Μαρία και την σταδιοδρομία της, την μοναξιά του συζύγου της, τον μύχιο πόνο της μητέρας της, και την στενοχώρια των συγγενών.
Όμως, όπως μου έγραψε χθες βράδυ ένας κοινός μας γνωστός: Το φως που μας έδωσε η Γεωργία με την ζωή της, συντρίβει το σκοτάδι του χαμού της. Και είναι αλήθεια.
Με την Αναστάσιμη προσευχή που κάναμε θυμίσαμε σ’ εκείνη, ας θυμηθούμε και μεις, ότι ο Χριστός δεν αφήνει στην ανυπαρξία τους αγαπημένους.
Χριστός Ανέστη, Γεωργία.
Καλό ταξίδι.
Κατευόδιον.
7 Μαΐου 2021