(δεξιό ψάλτη του ιερού ναού Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου Πρέβεζας)
5 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2025
Σεβασμιώτατε, σεβαστοί πατέρες, αδελφοί ενορίτες και μη.
Το Καλοκαίρι του 1982 ήρθα εφημέριος στον Ι. Ν. Αγίου Ιωάννου και βρήκα τον κ. Γιάννη Τσιτσέ ψάλτη της ενορίας. Έκτοτε γίναμε σιαμαίοι. Έγινε για μένα το δεξί μου χέρι και αυτός με είχε και αδελφό και πατέρα. Καταλαβαίνετε τα συναισθήματα που πλημμυρίζουν την καρδιά μου τώρα που φεύγει για το σπίτι του Πατέρα μας, του Χριστού, και πρέπει να τον κατευοδώσω εκ μέρους όλων των ενοριτών.
Γεννήθηκε το 1934 σ’ ένα σπίτι εδώ δίπλα ανατολικά του Ναού από τον Πέτρο και την Κλεάνθη, τρίτος από τέσσερα αδέρφια. Το σπίτι του ήταν χαμηλής οικονομικής στάθμης και μετά την γενική εκπαίδευση κατέφυγε στην πρωτεύουσα για ανεύρεση ασχολίας. Δούλεψε στην Αθήνα σε ιδιωτικές βιοτεχνίες πριν διοριστεί στα Ελληνικά Ταχυδρομεία και γνώρισε εκεί στην Αθήνα κληρικούς που προσανατόλισαν την ζωή του σε συνειδητότερη σχέση (έστω και διανοητικά) με τον Χριστό και την Παναγία Μητέρα κάθε χριστιανού.
Ήταν ιδιαίτερα τυχερός γιατί επιστρέφοντας στην Πρέβεζα ως υπάλληλος των Ελλ. Ταχυδρομείων, γνώρισε την Ειρήνη με την οποία ζήσανε 60 χρόνια μέχρι τέλους μαζί, αποκτώντας τέσσερα παιδιά, που όπως ο ίδιος έλεγε τους τα μεγάλωσε ο γλυκύτατος άνθρωπος, η πεθερά του! Την αψάδα του Γιάννη την διαχειρίστηκε με θυσιαστική υπομονή η Ρηνούλα και η ζωή τους είχε την ευλογία μιας γαλήνιας και χωρίς ουσιαστικές αναταράξεις διαδρομής.
Είδαν τα παιδιά τους να βρίσκουν τον δρόμο τους. Είδαν εννέα εγγόνια, κάποια από τα οποία ήδη είχαν τροχιοδρομήσει την ζωή τους, και το σπουδαιότερο, είδαν όλους τους οικογενείς τους (χωρίς γενιτσαρισμούς που πολλάκις φυτρώνουν στα χριστιανικά σπίτια) να αναπτύσσονται πνευματικά (άλλος γρηγορότερα και άλλος βραδύτερα) μέσα στον χώρο ζωής της Εκκλησίας!!
Όλα τα χρόνια της διακονίας του στο Ψαλτήρι του Ναού μας, ο Γιάννης ποτέ δεν δέχθηκε να πληρωθεί. Μου έλεγε. Το κάνω για τα παιδιά μου! Τα προικίζω με αυτόν τον τρόπο ουσιαστικά όχι οικονομικά. Και είχε δίκιο! Γονιός, είναι αυτός που δείχνει (έστω και με προσωπικές ατέλειες) στα παιδιά του τον δρόμο ζωής. Όχι ο σπόνσορας σπουδών και διαβίωσης!
Γονιός, είναι αυτός που προσεύχεται για τα παιδιά του. Χωρίς αυτό μένει η γονεϊκή ιδιότητα βιολογική αναπαραγωγή προηγμένων θηλαστικών.
Η ζωή περνάει και οι γενιές διαδέχονται η μια την άλλη. Μια μέρα θα ζήσουμε και εμείς αυτό το μυστήριο που ζει ο Γιάννης τώρα και κανένας μας δεν ξέρει το πότε και το πώς. Ο σημερινός κόσμος πιεσμένος από φαντασιακές μεγαλομανίες και αυταπάτες να υπάρξει με πλούσια και άνετη ζωή,, αποφεύγει το μυστήριο! Η ζωή όμως ΚΑΙ ο θάνατος είναι μυστήριο. Ένα μυστήριο που φωτίζεται κατ’ αναλογίαν της εμπιστοσύνης – πίστης μας στον Χριστό. Οι άνθρωποι είμαστε το μόνα έμβια όντα του Γαλαξία που έχουμε το δώρο της ελεύθερης βούλησης. Η πίστη είναι ελεύθερη απόφαση με διαβαθμίσεις γνησιότητας… πολλή, λίγη, καθόλου.
Ο Γιάννης είχε ψυλλιαστεί ότι αυτή η ζωή δεν είναι, παρά ο προθάλαμος της αληθινής ζωής. Πολύ πριν αρρωστήσει αλλά και στην συνέχεια, μου ζητούσε να βάλω («όταν θα έρθει η ώρα») στο φέρετρο του μια λαμπάδα της Αναστάσεως – Αυτή που βλέπετε να έχει τώρα στα χέρια του! Ψυλλιαζόταν ότι τα σκοτάδια του θανάτου μόνον με το φως της Αναστάσεως σκορπίζουν. Όταν τον Κοινώνησα το βράδυ στο Νοσοκομείο, αφού είπε δυο φορές ΑΜΗΝ μετά την μετάληψη, μου θύμισε ξανά την λαμπάδα! Έφυγε για την Βασιλεία του Θεού στο σπίτι του γαλήνια και ήρεμα. Ανάμεσα στην γυναίκα του, τα παιδιά του και κάποια εγγόνια του.
Εκ μέρους όλων των ενοριτών Γιάννη θέλω να σε ευχαριστήσω για την βοήθεια σου στις προσευχές μας.
Να σου πω ότι θα προσευχόμαστε πάντα για σένα.
Να σε κατευοδώσω στην Βασιλεία του Θεού «όπου ήχος καθαρός εορταζόντων και βοώντων απαύστως Κύριε δόξα Σοι» που ήταν ο αγαπημένος σου ύμνος.
Να σου πω ότι για σένα και τους δικούς σου θα είμαστε ως ενορία, προσευχητικά ευγνώμονες!
Να σε βεβαιώσω ότι θα προσεύχομαι (όπως μου ζήτησες) για την Ρηνούλα σου, ευχόμενος να γεμίσει η καρδιά της (όπως και των παιδιών και εγγόνων) με την γαλήνη του Χριστού, πρεσβείαις του μέντορος αγίου μας Ιωάννου του Χρυσοστόμου, ο οποίος μας έμαθε ότι: Υπάρχει μια χώρα των ζωντανών και μια χώρα των πεθαμένων και το γεφύρι ανάμεσα τους είναι η ΑΓΑΠΗ, που είναι πρόσωπο και είναι ο Χριστός.
Καλή αντάμωση Γιάννη και με τον Χριστό και μεταξύ μας ΑΜΗΝ