ΑΠΟΣΤΟΛΙΚO ΤΑΞIΔΙ ΤΗΣ ΑΓΙOΤΗΤAΣ ΤΟΥ ΦΡΑΓΚIΣΚΟΥ
ΣΤΟ ΛΟΥΞΕΜΒΟYΡΓΟ ΚΑΙ ΤΟ ΒΕΛΓIΟ
(26-29 Σεπτεμβρίου 2024)
ΟΜΙΛIΑ ΤΟΥ ΑΓIΟΥ ΠΑΤEΡΑ
Aula Magna του Καθολικού Πανεπιστημίου της Λουβέν
Σάββατο, 28 Σεπτεμβρίου 2024
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, καλημέρα!
Σας ευχαριστώ, κυρία Πρύτανη, για τα καλά σας λόγια. Αγαπητοί φοιτητές, χαίρομαι που σας γνωρίζω και που ακούω τους προβληματισμούς σας. Διαισθάνομαι στα λόγια σας το πάθος και την ελπίδα, την επιθυμία για δικαιοσύνη και την αναζήτηση της αλήθειας.
Μεταξύ των θεμάτων που θίξατε, μου έκανε εντύπωση εκείνο που αφορά το μέλλον και το άγχος. Είναι εύκολο να δει κανείς πώς μια βίαιη και αλαζονική κακία καταστρέφει τους ανθρώπους και το περιβάλλον. Φαίνεται να μην γνωρίζει όρια και εκφράζεται πιο βάναυσα με τον πόλεμο -σε μια χώρα που δεν θα κατονομάσω, οι επενδύσεις που αποφέρουν τα περισσότερα κέρδη προέρχονται από την παραγωγή όπλων, είναι τρομερό!- και δεν δείχνει σημάδια ότι θα σταματήσει. Ο πόλεμος είναι ένα βάναυσο πράγμα· αλλά το ίδιο είναι και η διαφθορά και οι σύγχρονες μορφές δουλείας. Ο πόλεμος, η διαφθορά και οι νέες μορφές δουλείας. Μερικές φορές αυτά τα κακά διαφθείρουν ακόμη και την ίδια τη θρησκεία, μετατρέποντάς την σε όργανο κυριαρχίας. Προσέξτε! Ωστόσο, αυτό είναι βλασφημία, μέσω της οποίας η ένωση του ανθρώπου με τον Θεό, που είναι η σωτήρια Αγάπη, μετατρέπεται σε δουλεία, και ακόμη και το όνομα Πατέρας, μια αποκάλυψη που προορίζεται να θεραπεύσει, γίνεται έκφραση αλαζονείας. Ωστόσο, ο Θεός είναι Πατέρας, όχι αφέντης· ο Θεός είναι Υιός και Αδελφός, όχι δικτάτορας· ο Θεός είναι το Πνεύμα της αγάπης, όχι της κυριαρχίας.
Ως Χριστιανοί, γνωρίζουμε ότι το κακό δεν έχει ποτέ τον τελευταίο λόγο. Πρέπει να είμαστε σταθεροί σε αυτό: Το κακό δεν έχει την τελευταία λέξη. Θα μπορούσαμε ακόμη να πούμε ότι οι μέρες του είναι μετρημένες. Μακριά από το να μειώνει τη δέσμευσή μας, το κακό στην πραγματικότητα την ενισχύει, γιατί η ευθύνη μας είναι η ελπίδα. Είναι μια ευθύνη που πρέπει να αναλάβουμε, αφού η ελπίδα δεν απογοητεύει ποτέ. Αυτή η βεβαιότητα κερδίζει την απαισιόδοξη συνείδηση, το ύφος της Τουραντότ… Η ελπίδα δεν απογοητεύει ποτέ!
Και τώρα, τρεις λέξεις: ευγνωμοσύνη, αποστολή και πίστη.
Η πρώτη μας στάση συμπεριφοράς πρέπει να αφορά την ευγνωμοσύνη, γιατί το σπίτι μας έχει παραχωρηθεί σε μας άχρι καιρού. Δεν είμαστε κύριοι αλλά φιλοξενούμενοι και προσκυνητές στη γη. Ο Θεός είναι ο πρώτος που τη φροντίζει, όπως ακριβώς φροντίζει και για μας. Σύμφωνα με τα λόγια του Ησαΐα: Ο Θεός δεν δημιούργησε τη γη «για να είναι έρημη, μα για να κατοικείται»! (Ησ. 45:18). Και ο Ψαλμός 8 είναι γεμάτος από ευγνωμοσύνη και θαυμασμό: «Όταν κοιτάζω τους ουρανούς σου, το έργο των δακτύλων σου, το φεγγάρι και τα αστέρια που έστησες· τι είναι οι άνθρωποι που τους σκέφτεσαι, οι θνητοί που τους φροντίζεις;» (v. 3-4). Η προσευχή από καρδιάς που μας έρχεται στο μυαλό είναι: Ευχαριστούμε τον Πατέρα μας, για τον έναστρο ουρανό και για τη ζωή μας σε αυτό το σύμπαν!
Η δεύτερη στάση συμπεριφοράς αφορά την αποστολή. Όσο βρισκόμαστε σ’ αυτόν τον κόσμο, πρέπει να διαφυλάξουμε την ομορφιά του και να τον καλλιεργήσουμε για το καλό όλων, έχοντας ιδιαίτερα κατά νου εκείνους που θα έρθουν μετά από μας. Αυτό είναι το «οικολογικό πρόγραμμα» της Εκκλησίας. Ωστόσο, κανένα αναπτυξιακό σχέδιο δεν θα πετύχει ποτέ όσο η αλαζονεία, η βία και η αντιπαλότητα βρίσκονται στη συνείδησή μας και στην κοινωνία μας. Πρέπει να πάμε στην πηγή του θέματος, που είναι η ανθρώπινη καρδιά. Είναι εξαιτίας της ανθρώπινης καρδιάς που τα οικολογικά ζητήματα έχουν γίνει όλο και πιο επείγοντα: από την αλαζονική αδιαφορία που είναι ριζωμένη στις καρδιές των ισχυρών, οι οποίοι τόσο συχνά δίνουν προτεραιότητα στα οικονομικά συμφέροντα. Οικονομικά συμφέροντα: χρήματα. Θυμάμαι κάτι που έλεγε πάντα η γιαγιά μου: «Να προσέχεις, αφού ο διάβολος μπαίνει από τις τσέπες». Οικονομικά συμφέροντα. Όσο η κατάσταση παραμένει έτσι, κάθε έκκληση θα αποσιωπάται ή θα γίνεται αποδεκτή μόνο με τον τρόπο που βολεύει τις αγορές. Αυτή είναι η «πνευματικότητα» των αγορών. Όσο οι αγορές έχουν την τιμητική τους, τότε το κοινό μας σπίτι θα συνεχίσει να υφίσταται αδικίες! Ωστόσο, η ομορφιά του δώρου της δημιουργίας μας καλεί σε μια μεγάλη ευθύνη, γιατί είμαστε φιλοξενούμενοι, όχι ιδιοκτήτες. Από αυτή την άποψη, αγαπητοί φοιτητές, σας καλώ να θεωρήσετε τον πολιτισμό ως την καλλιέργεια όχι μόνο των ιδεών, αλλά και του κόσμου μας.
Εδώ έγκειται η πρόκληση της ολοκληρωμένης προσωπικής καλλιέργειας, η οποία απαιτεί την τρίτη στάση συμπεριφοράς: την πίστη. Πίστη στον Θεό και πίστη σε κάθε άνδρα και γυναίκα. Πράγματι, μια τέτοια προσωπική καλλιέργεια αφορά όλους τους ανθρώπους στις φυσικές, ηθικές, πολιτιστικές και κοινωνικοπολιτικές πτυχές της ζωής τους. Επιπλέον, αυτού του είδους η καλλιέργεια είναι αντίθετη προς κάθε μορφή καταπίεσης και απόρριψης των άλλων, και η Εκκλησία καταγγέλλει αυτές τις καταχρήσεις, δεσμευόμενη πάνω απ’ όλα για τη μεταστροφή κάθε μέλους της, του καθενός από εμάς, στη δικαιοσύνη και την αλήθεια. Με αυτή την έννοια, η ολοκληρωμένη προσωπική εξέλιξη μας καλεί στην αγιότητα, στην κλήση μιας δίκαιης και ευτυχισμένης ζωής.
Και τώρα, η επιλογή που πρέπει να γίνει είναι μεταξύ της χειραγώγησης της φύσης ή της καλλιέργειάς της. Η επιλογή είναι η χειραγώγηση της φύσης ή η καλλιέργεια της φύσης. Και πρέπει να ξεκινήσουμε από τη δική μας ανθρώπινη φύση, συμπεριλαμβανομένων των ζητημάτων της ευγονικής, των κυβερνητικών οργανισμών και της τεχνητής νοημοσύνης. Ωστόσο, η επιλογή μεταξύ χειραγώγησης ή καλλιέργειας αφορά επίσης την εσωτερική μας ζωή.
Ο προβληματισμός για την ανθρώπινη οικολογία μάς φέρνει σε ένα θέμα που βρίσκεται κοντά στην καρδιά σας, όπως και στη δική μου και των προκατόχων μου: ο ρόλος της γυναίκας στην Εκκλησία. Μου άρεσε αυτό που είπατε. Εδώ εμπλέκονται πολλά, συμπεριλαμβανομένων των ζητημάτων της βίας και της αδικίας, καθώς και των ιδεολογικών προκαταλήψεων. Γι’ αυτό πρέπει να επιστρέψουμε στο ουσιώδες: ποια είναι η γυναίκα και ποια είναι η Εκκλησία; Η Εκκλησία είναι γυναίκα, θηλυκού γένους και όχι αρσενικού. Είναι γυναίκα, μια σύζυγος. Η Εκκλησία είναι ο λαός του Θεού και όχι μια πολυεθνική εταιρεία. Η γυναίκα μέσα στον Λαό του Θεού είναι κόρη, αδελφή, μητέρα, όπως ακριβώς ο άνδρας είναι γιος, αδελφός, πατέρας. Όλες αυτές είναι σχέσεις, οι οποίες εκφράζουν το γεγονός ότι έχουμε φτιαχτεί κατ’ εικόνα του Θεού, ως άνδρες και γυναίκες, μαζί και όχι χωριστά! Στην Εκκλησία, οι άνδρες και οι γυναίκες έχουν κληθεί από την αρχή να αγαπούν και να αγαπιούνται. Αυτό είναι μια κλήση, αλλά και μια αποστολή που στη συνέχεια γεννά τους ρόλους τους τόσο στην κοινωνία όσο και στην Εκκλησία (πρβλ. Πάπας Ιωάννης Παύλος Β΄, Mulieris Dignitatem, 1).
Αυτό που χαρακτηρίζει τις γυναίκες, αυτό που είναι πραγματικά θηλυκό, δεν καθορίζεται από τη συναίνεση ή τις ιδεολογίες, όπως ακριβώς η αξιοπρέπεια δεν εξασφαλίζεται από νόμους γραμμένους σε χαρτί, αλλά από έναν πρωτότυπο νόμο γραμμένο στις καρδιές μας. Η αξιοπρέπεια είναι ένα ανεκτίμητο αγαθό, μια έμφυτη ιδιότητα, την οποία κανένας ανθρώπινος νόμος δεν μπορεί να αποδώσει ή να αφαιρέσει. Με βάση αυτή την κοινή και μοιρασμένη αξιοπρέπεια, ο χριστιανικός πολιτισμός, στα ποικίλα πλαίσιά του, επιδιώκει να αναπτύσσει ολοένα και νέες αντιλήψεις για την αποστολή και τη ζωή των ανδρών και των γυναικών και την αμοιβαία ύπαρξή τους ο ένας για τον άλλον σε κοινωνία. Δεν προορίζονται να είναι αντίπαλοι. Αυτό θα ήταν φεμινισμός ή φαλλοκρατισμός. Αντίθετα, ο άνδρας υπάρχει για τη γυναίκα και η γυναίκα για τον άνδρα, μαζί.
Πρέπει να θυμόμαστε ότι οι γυναίκες βρίσκονται στην καρδιά της ιστορίας της σωτηρίας. Χάρη στο «ναι» της Μαρίας ο ίδιος ο Θεός ήρθε στον κόσμο. Η γυναικεία φύση μάς μιλάει για την καρποφόρα υποδοχή, την ανατροφή και τη ζωογόνο αφοσίωση. Για τον λόγο αυτό, η γυναίκα είναι πιο σημαντική από τον άνδρα, αλλά είναι τρομερό όταν μια γυναίκα θέλει να γίνει άνδρας: όχι, είναι γυναίκα, και αυτό είναι «βαρύ» και σημαντικό. Ας είμαστε πιο προσεκτικοί στις πολλές καθημερινές εκφράσεις αυτής της αγάπης, από τη φιλία μέχρι τον εργασιακό χώρο, από τις σπουδές μέχρι την άσκηση ευθύνης στην Εκκλησία και την κοινωνία, από τον γάμο μέχρι τη μητρότητα ή από την παρθενία μέχρι την διακονία των άλλων και την οικοδόμηση της βασιλείας του Θεού. Ας μην το ξεχνάμε. Το επαναλαμβάνω, η Εκκλησία είναι γυναίκα, όχι άνδρας, η Εκκλησία είναι γυναίκα.
Εσείς οι ίδιοι βρίσκεστε εδώ για να αναπτυχθείτε ως γυναίκες και ως άνδρες. Βρίσκεστε σε ένα ταξίδι, σε μια διαδικασία ανθρώπινης διαμόρφωσης. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι ακαδημαϊκές σας σπουδές περιλαμβάνουν διάφορους τομείς: έρευνα, φιλία, κοινωνική υπηρεσία, πολιτική και πολιτειακή ευθύνη, καλλιτεχνική έκφραση κ.ο.κ.
Αναλογιζόμενος την καθημερινή σας εμπειρία εδώ στο Καθολικό Πανεπιστήμιο της Λουβαίν, θα ήθελα να αναφέρω τρεις απλές αλλά καθοριστικές πτυχές της εκπαίδευσής σας: Πώς να σπουδάσετε; Γιατί να σπουδάσετε; Για ποιον να σπουδάσετε;
Πώς να σπουδάσετε; Όπως και σε κάθε επιστήμη, δεν υπάρχει μια ενιαία μέθοδος, αλλά υπάρχει ένα στυλ. Κάθε άτομο μπορεί να αναπτύξει το δικό του στυλ. Πράγματι, η μελέτη είναι πάντα μια πύλη προς τη γνώση του εαυτού μας και των άλλων. Ωστόσο, υπάρχει επίσης ένα κοινό στυλ που μπορεί να υιοθετήσει ολόκληρη η πανεπιστημιακή κοινότητα. Μελετάμε μαζί με άλλους, και θα πρέπει να είμαστε ευγνώμονες σε εκείνους που προηγήθηκαν, καθώς και στους διδάσκοντες και στους πιο προχωρημένους φοιτητές που μελετούν μαζί μας στην αίθουσα διδασκαλίας. Η κουλτούρα που νοείται ως φροντίδα του εαυτού μας πρέπει, επομένως, να περιλαμβάνει και φροντίδα για τους άλλους. Δεν υπάρχει σύγκρουση μεταξύ φοιτητών και καθηγητών. Υπάρχει διάλογος. Είναι πιο έντονος κατά καιρούς, αλλά υπάρχει διάλογος και ο διάλογος επιτρέπει στην πανεπιστημιακή κοινότητα να αναπτυχθεί.
Δεύτερον, γιατί σπουδάζετε; Υπάρχει ένα κίνητρο που μας οδηγεί και ένας στόχος που μας τραβάει. Ωστόσο, αυτοί οι παράγοντες πρέπει να είναι καλοί, γιατί καθορίζουν τι σημαίνει για εμάς η μελέτη και δίνουν κατεύθυνση στη ζωή μας. Μερικές φορές σπουδάζουμε για να ανακαλύψουμε ένα νέο είδος εργασίας, αλλά καταλήγουμε να ζούμε για τη δουλειά μας. Γινόμαστε τα «εμπορεύματα». Ζούμε για τη δουλειά μας. Δεν πρέπει να ζούμε για να δουλεύουμε· αντίθετα, πρέπει να δουλεύουμε για να ζούμε. Αυτό είναι εύκολο να το πούμε, αλλά χρειάζεται συνεχής προσπάθεια για να το κάνουμε πράξη. Η λέξη «συνέπεια» είναι σημαντική για όλους, ειδικά για τους φοιτητές. Πρέπει να μάθετε να είστε συνεπείς.
Τρίτον, για ποιον να μελετήσετε; Για τον εαυτό σας; Για να λογοδοτήσετε στους άλλους; Οφείλουμε να σπουδάζουμε για να είμαστε σε θέση να εκπαιδεύουμε και να διακονούμε τους άλλους και να διακονούμε τους άλλους με επάρκεια και αυτοπεποίθηση. Πριν αναρωτηθούμε αν η μελέτη είναι χρήσιμη για κάτι, θα πρέπει πρώτα να βεβαιωθούμε ότι είναι χρήσιμη για κάποιον. Είναι ένα όμορφο ερώτημα για έναν φοιτητή πανεπιστημίου: ποιον μπορώ να διακονήσω, τον εαυτό μου; Ή μήπως η καρδιά μου είναι ανοιχτή για άλλου είδους διακονία; Ένα πανεπιστημιακό πτυχίο θα υποδηλώνει τότε την ικανότητα να υπηρετεί κανείς το κοινό καλό. Σπουδάζω για τον εαυτό μου, για την εργασία, για να είμαι χρήσιμος, για το κοινό καλό. Αυτό απαιτεί μεγάλη ισορροπία.
Αγαπητοί φοιτητές, είναι χαρά μου να μοιράζομαι αυτές τις σκέψεις μαζί σας. Και καθώς μοιραζόμαστε αυτούς τους προβληματισμούς, μπορούμε να δούμε ότι υπάρχει μια ακόμη μεγαλύτερη πραγματικότητα που μας φωτίζει και μας υπερβαίνει: η αλήθεια. Τι είναι η αλήθεια; Ο Πιλάτος έκανε αυτή την ερώτηση. Χωρίς την αλήθεια, η ζωή μας χάνει το νόημά της. Οι σπουδές έχουν νόημα μόνο όταν αναζητούν την αλήθεια με κριτικό πνεύμα. Η αναζήτηση της αλήθειας απαιτεί κριτική σκέψη. Αυτός είναι ο δρόμος για να προχωρήσουμε μπροστά. Μην ξεχνάτε ότι η μελέτη έχει νόημα όταν αναζητά την αλήθεια. Όταν την αναζητούμε, καταλαβαίνουμε ότι είμαστε φτιαγμένοι για να την βρούμε. Η αλήθεια προορίζεται να βρεθεί, γιατί είναι φιλόξενη, προσιτή και γενναιόδωρη. Αν όμως απαρνηθούμε την αναζήτηση της αλήθειας, τότε η μελέτη γίνεται όργανο εξουσίας, ένας τρόπος να ελέγχουμε τους άλλους· δεν υπηρετεί πλέον αλλά κυριαρχεί. Οφείλω να ομολογήσω ότι με λυπεί όταν ανακαλύπτω ένα πανεπιστήμιο που προετοιμάζει τους φοιτητές μόνο για να βγάλουν χρήματα ή να αποκτήσουν εξουσία. Είναι υπερβολικά ατομικιστικό, χωρίς κοινοτικό πνεύμα. Το Alma mater είναι μια πανεπιστημιακή κοινότητα που συμβάλλει στη διαμόρφωση της κοινωνίας, στη δημιουργία αδελφοσύνης. Οι σπουδές δεν είναι χρήσιμες αν δεν περιλαμβάνουν μια κοινοτική αναζήτηση της αλήθειας. Δεν είναι καθόλου βοηθητικές, γιατί επιβάλουν την κυριαρχία στους άλλους. Ενώ η αλήθεια μας ελευθερώνει (πρβλ. Ιωάν. 8:32).
Αγαπητοί φοιτητές, θέλετε την ελευθερία; Τότε αναζητήστε και μαρτυρήστε την αλήθεια! Και προσπαθήστε να είστε αξιόπιστοι και αυθεντικοί στις απλές και καθημερινές σας επιλογές. Με αυτόν τον τρόπο, το πανεπιστήμιό σας θα γίνεται, κάθε μέρα, αυτό ακριβώς που πρέπει να είναι: ένα Καθολικό Πανεπιστήμιο! Προχωρήστε μπροστά, προχωρήστε μπροστά και μην μπαίνετε σε συγκρούσεις για ιδεολογικές διχοτομήσεις, όχι. Μην ξεχνάτε ότι η Εκκλησία είναι γυναίκα. Αυτό θα μας βοηθήσει πάρα πολύ.
Σας ευχαριστώ για αυτή τη συνάντηση. Σας ευχαριστώ! Ήσασταν καλοί! Σας ευχαριστώ! Σας ευλογώ με όλη μου την καρδιά, εσάς και το ταξίδι σας σε αυτόν τον εκπαιδευτικό κύκλο που θα σας διαμορφώσει. Και σας ζητώ, σας παρακαλώ, να προσευχηθείτε για μένα. Αν κάποιος δεν προσεύχεται ή δεν ξέρει πώς να προσευχηθεί, στείλτε μου τουλάχιστον την θετική σας σκέψη. Τα χρειάζομαι! Σας ευχαριστώ!
Θεματολογικές ετικέτες